En route met Barbele

  Deze blog groeit spontaan uit tot het delen van mijn ervaringen. Het is echter geen doel op zich om over mezelf en mijn gezin te praten. Het is mijn doel jou aan de hand hiervan waardevolle inhoud mee te geven die je in je eigen leven toe kan passen. Ik wil je dan ook uitnodigen om deze blog steeds vanuit deze insteek te lezen. Lees het niet als een verhaal dat op afstand van jou gebeurt maar vraag je steeds af wat je hier voor jezelf uit kan halen en implementeer het in je eigen leven. ‘Uitzichtloosheid’, daar zitten we de laatste 2 dagen in. Alweer een aanval ‘ontvangen’ op een manier die voor ons als zeer laag bij de grond aanvoelt. Ik wordt omschreven als iemand die bedriegt, misleidt, uitdaagt, verborgen agenda’s heeft, aan schriftvervalsing doet,… Ik blijf rustig en lees het hele dossier. Procedure nummer 5 is ingezet. Een procedureslag, … een uitputtingsslag,…. Gestaafd met leugens en veronderstellingen.  Waar ben ik toch in beland? Een bedriegster, oplichtster, … ik ...

  We zijn intussen thuisgekomen van vakantie. Ruim 100 km vóór onze thuiskomst hebben we een klapband.  Thuisgekomen vernemen we dat de elektriciteit is uitgevallen met als gevolg dat alles uit de diepvries weggegooid moet worden. 2 brieven van de rechtbank, een aangetekend schrijven met als inhoud een nieuwe aanval uit onverwachte hoek, torenhoge rekeningen van advocaten… Er gaat  van alles door me heen. Alle stress van afgelopen maanden wordt ‘wakker gemaakt’. Ik voel dat elke cel in mijn lichaam alles weer herinnert en  voel een mix  van emoties door mijn lichaam gaan. Het huilen staat me nader dan het lachen. Weg vakantie-energie. Ik laat het toe. Ik voel verdriet om heel de situatie, machteloosheid   bij de ‘onrechtvaardige rechtvaardigheid’ in dit land, boosheid om leugens,  teleurstelling in mensen en systemen, frustratie omdat je enkel maar mooie, goeie bedoelingen hebt, angst om de financiële gevolgen, ontmoediging  in alle stappen o...

  Velen onder ons hebben de gewoonte om een hele waslijst aan klussen en karweien te verzamelen tegen dat het vakantie is. Het is dan eindelijk vakantie en dan maken we ons ‘slaaf’ van onze vakantie-to-do-lijst en zo stellen we ons geluk, het genieten, het écht ontspannen maar al te vaak uit tot ‘morgen’. Ik geef je graag onderstaande tips mee om anders om te gaan met die lijst. Vraag je af of alles echt ‘moet’ en of het allemaal nu ‘moet’. Verdeel je lijst in ‘moet’ en ‘mag’ taken Maak een haalbare ‘planning’ waarin voldoende  vrije ruimte is. Voer je klussen met je volle aandacht uit en geniet ervan. Wees bezig met wat je bezig bent. Wees je ervan bewust als je in gedachten steeds bezig bent met het volgende dat je nog wil doen. Keer steeds terug  met je aandacht naar waar je nu mee bezig bent. Kijk op het einde van de dag naar wat je gedaan hebt en niet naar wat er nog allemaal op je to-do lijst staat. Vraag je af of je alles zelf moet doen. Zo heb ik jarenlang voor mi...

  Ook deze blog schrijf in vanuit het zonnige Frankrijk. Ik had het vorige week over mijn looptochtervaring. Intussen loop ik deze tocht bijna dagelijks.  Het blijft lastig, maar ik loop het telkens uit. En mijn ademhaling gaat perfect! Deze looptochten zijn voor mij heel symbolisch en werken heel krachtig. Geloven in jezelf en in je  doelen, daar ben ik dagelijks mee bezig. Zo voeden we ook onze kinderen op. Afgelopen zaterdag  hebben Josse en Minne me ook weer een stukje ‘opgevoed’.  Josse wilde gaan lopen met Minne. Hij wilde ook tot de brug lopen en terug (3 km naar beneden en 3 km terug naar boven).  Ik zou met hen meegaan. Ik zei hen dat we wel zouden zien waar we zouden geraken. Ik was ervan overtuigd dat we na maximum 15 minuutjes wel terug zouden zijn. ‘ Mama, we gaan tot de brug! ’ zei Josse. ‘ Mama, je zegt toch altijd dat je moet geloven in jezelf! ’ zegt hij verontwaardigd. ‘ Ja, Josse, maar het is ook van belang om realistisch te blijven. Het ...

  Deze blog schrijf ik vanuit de Ardèche. Wij zijn  hier met ons gezin op vakantie.  Ik ben daarnet gaan lopen met mijn 3 zonen en daar schrijf ik graag dit stukje over. Het was een jaar geleden dat ik nog eens  ben gaan lopen  en had tot doel gesteld dit terug op te nemen tijdens de vakantie. Vandaag was dus die dag. Mijn 3 jongens vergezellen me. Het is heel warm en het we lopen de berg naar beneden.  Mijn tempo is niet dat van mijn jongens, ik zie dat ze zich inhouden om bij mij te blijven.  Seppe zegt na een tijdje dat zijn milt pijn doet van zo traag te lopen.  Loop maar jullie eigen tempo jongens!  Zo is het in het leven ook.  Als je niet jouw tempo, niet jouw weg en niet jouw manier volgt, doet dat pijn. Je hebt dan geen energie meer, je wordt moe, je voelt je gestresseerd, gefrustreerd…  In opvoeding is dit zo belangrijk. Laat je  kinderen hun eigen weg volgen. En volg op jouw beurt je weg als ouder.  Je kinderen h...