En route met Barbele

  Naar aanleiding van mijn deelname aan Open Bedrijvendag (5 oktober 2014) werd mij gevraagd wat het leven als zelfstandige boeiend maakt. Boeiende vraag… Ik werkte 13 jaar als docent aan de Hogeschool, met veel passie, gedrevenheid en enthousiasme. Toen het enthousiasme en de energie beetje bij beetje steeds verder wegzakten, was het voor mij duidelijk dat ik nieuwe wegen diende te bewandelen. Terug gaan studeren, job en vaste benoeming achter mij laten en ‘springen’ in de – voor mij nog ongekende – wereld van de zelfstandige ondernemer! Wat mij hierin het meest aanspreekt,  is dat er niets vastligt en alle mogelijkheden open liggen. 6 jaar geleden dacht ik nog ‘de job van mijn leven te hebben’, ik was ervan overtuigd dat ik docent zou zijn tot aan mijn pensioen. Ik stelde dit zelfs niet in vraag. Maar hoe gevarieerd die job ook was, toch ligt heel wat min of meer vast, is er een grote voorspelbaarheid. Je collega’s, je lessenpakket, de vakantieperiodes, je loo...

  In april en juni genoot ik van mijn prachtig lavendelgroendak dat tegen mijn verwachting in na slechts 3 maanden aanplanting in volle bloei stond. In waande me echt in de Provence. Vele mensen geven me trouwens aan dat Mens Sana precies een plek is waar je je ergens anders op de wereld waant. Eind juni is het lang heel warm geweest. Het werd een kleine catastrofe voor mijn lavendelgroendak. Ik had het niet onmiddellijk in de gaten want de plantjes aan de voorkant bleven het goed doen. Tot Wouter, mijn tuinaannemer, eens kwam en zei dat we dringend water moesten geven. De plantjes zijn nog niet voldoende doorworteld om zo lang zonder water te kunnen. Dagenlang sproeiden we met 2 automatische sproeiers. Het komt wel goed, dacht ik, ik telde dat er mogelijks 80 plantjes vervangen zouden moeten worden. Afgelopen weekend snoeide ik handmatig alle plantjes en ik kon er niet omheen: niet 80 maar wel 600 plantjes waren helemaal verdord, droog, dood...

  Ook ons Annabel is ‘afgestudeerd’ … aan de kleuterschool. 10 jaar lang gingen één of meerdere van onze kinderen naar het kleuterbos, een klein, gezellig schooltje in een bos… Toen ik vorige vrijdag met Annabel de allerlaatste keer naar school stapte sprak ik haar er over aan. Het is je laatste dag in het kleuterbos Annabel.   Besef je wel dat dit je laatste dag is? Dan kom je hier nooit meer terug naar school… Alsof ik wilde dat ze er iets bij voelde, alsof ik wilde dat ze dit moment speciaal vond. Maar nee, ze had hier geen oor naar. Ze huppelde gewoon vrolijk naar school, gewoon zoals anders. Ze had geen interesse om te mijmeren, terug te kijken of sentimenteel te doen… Ze zei me met haar gedrag: ik leef gewoon nu mama, moeten we daar nu zo speciaal over doen? En ja, ik zeg het zo vaak aan klanten ‘het leven is één en al verandering en evolutie, dat is de enige zekerheid die we hebben’,… Waarom willen we toch zo hard vasthouden aan het verleden, het bekende?  Ik ...