En route met Barbele

  We zijn vorige week gaan skiën in het Tsjechische Reuzengebergte. Met familie en vrienden. 10 volwassenen, 11 kinderen.  ’t Was gezellig, aangenaam, deugddoend! ‘s Avonds met z’n allen iets gaan eten. De kinderen hebben hun 2 sleetjes mee en willen tijdens het wachten gaan glijden. Ze hadden een ideale plaats gevonden.  Die ideale plaats bleek een helling te zijn achter huizen. Een helling die stevig naar beneden gaat en eindigt tegen of de muur van een huis, of één van de ijzeren palen of in de ‘afgrond’ op asfalt… Te gevaarlijk zegt juf Jasmina. Speel maar in de sneeuw op het pleintje hier rechtover. Dat pleintje zegt hen niets. Dus ga ik even mee naar de helling en ik laat hen doen. Wat volgt is gewoonweg super om te aanschouwen. Ze vormen onmiddellijk één team.  Ze organiseren zich : 2 op de sleetjes, 1 iemand wacht boven. Al de rest staat beneden als ‘veiligheidsteam’. Ze schatten de risico’s in: opletten dat ze niet tegen de ijzeren palen vliegen, opletten da...

  Vorige week heeft Ilse de eerste ‘Mens Sana nieuwsbrief’ de wereld in gestuurd. Dit is een eerste stap in het ‘zichtbaar’ worden van Ilse binnen de activiteiten van Mens Sana. Veel meer dan ik had verwacht, heb ik het er moeilijk mee. Ondanks het feit dat ik alle vertrouwen heb in Ilse, zowel in haar als persoon als in haar competenties,…. blijk ik nog door een serieus loslaatproces te gaan. Daar waar ik onze 5 kinderen zo gemakkelijk kan loslaten, des te moeilijker heb ik het om ‘mijn zesde kindje’ Mens Sana los te laten, ttz ik heb het moeilijk het ‘in handen van iemand anders te geven’. Ik voel me bijna letterlijk een ‘overbezorgde mama’. Plots kan ik ouders die hun kind overbeschermen begrijpen. Plots kan ik connectie hebben met vanwaar dat komt. Mijn 6 de  kindje, Mens Sana, was mijn ‘zorgenkindje’. Zowel de zwangerschap als de eerste levensjaren waren moeilijk. Ik heb ervoor gevochten, ervoor gezorgd, ervoor geschermd,…. Ik heb het gevoed en ben ervoor opgekomen. ...