En route met Barbele

  Ik ‘gunde’ het Ilse, mezelf  en Mens Sana zo hard dat dit zou slagen. Ik heb daar ook nooit aan getwijfeld. Ik ben met de juiste intenties de samenwerking aangegaan. Maar het loopt zoals het loopt en daar kunnen we niet om heen. … Een stukje uit mijn beschrijving van mijn proces in de samenwerking met Ilse. Een samenwerking waar ik enorm in geloofde, … een samenwerking die nu is beëindigd binnen Mens Sana. Soms moet je afscheid nemen van iets of van iemand om te voorkomen dat je afscheid neemt van jezelf…  Dat besefte ik plots zo hard. Ik wilde dat niet voelen, ik wilde hiertegen vechten,… maar ik kon er niet om heen, … Ik schreef mijn proces in de samenwerking met Ilse eerst voor mezelf neer. Hoe ik alles ervaarde, hoe ik spiegels van mezelf kreeg, … Ik schreef mijn gevoelens, mijn emoties, mijn ervaringen, mijn inzichten, mijn hieraan gekoppelde acties neer,… Dat is mijn manier. Ilse is meer voor de directe, face to face aanpak. Haar sterkte, haar kwaliteit,… Waar ik ...

  Ik had het nog maar ‘gedroomd’ en daar is ze al. Met trots stel ik jullie Naomi van  Crealis  voor. Naomi zal Mens Sana versterken door de ondersteunende mails uit de trajecten, de werkboeken, de website, de blogs,… te voorzien van illustraties en fotoquotes op maat. Ik laat haar graag zelf aan het woord.   Een getuigenis, of hoe het allemaal zo ver is kunnen komen:   Crealis design is een feit! Yes!!   Crealis is lang mijn droom geweest, een verlangen om creatief bezig te zijn. Het lijkt alsof ik een aantal omwegen heb genomen, maar achteraf gezien, waren deze jaren van dromen, verlangen, zoeken en broeden bijzonder vruchtbaar.  Eén van die wegen dreigde in 2014 dood te lopen. Na jaren van hoge verwachtingen stellen aan mezelf, perfectie nastreven en over mijn eigen grenzen gaan, bereikte ik mijn uiterste limiet. Fysiek, emotioneel en mentaal was ik volledig op. Ik voelde me ‘geleefd’. Ik had geen connectie meer met waarom ik deed wat ik deed. ...

  Je leest hieronder een schrijfsel van Naomi, illustrator bij Compagnon de route van 2016 tot 2020 “What’s next?” Die vraag stelde één van de juryleden me op mijn doctoraatsverdediging 14 januari. De vraag kwam – na een lang betoog met veel omwegen – toch enigszins onverwacht. Ik moet toegeven, dat ik op dat moment van mijn optreden misschien wel het minst snel mijn antwoord klaar had. Er schoten namelijk allerlei gedachten door mijn hoofd die vroegen om expressie: ‘ creatief bezig zijn, naaien, ontwerpen, op reis gaan, tijd voor mezelf nemen, lekker koken, …!’ Hoe sterk de drang ook was om hierop in te gaan, ik besefte al snel dat dit niet het soort antwoord was dat op een doctoraatsverdediging over  “sociale steun en sociale cohesie in voorzieningen voor jonge kinderen”  verwacht werd. Dus, ik herpakte mezelf, dacht heel intens aan mijn onderzoek en – gaf een zeer zinnig antwoord op de vraag. Uiteraard. Het was een zeer fijne dag. Het was feest...