En route met Barbele

  Hier kan ik niet omheen… 25.11.2016 Voor het schrijven van mijn blog laat ik me inspireren door het leven zelf. Wat ik zelf meemaak, zie, voel en hoor giet ik in een tekst en als vanzelf vloeien hier inzichten uit voort voor mezelf en voor anderen. Telkens bieden zich wel ervaringen aan waar ik iets over kan schrijven. Wat is mijn ervaring nu? Waarover kan ik nu iets schrijven…. Tijdens deze periode van het jaar kan ik er niet omheen: het is mijn overleden broer Egidius die aanwezig is in mij. 25 november 2013, vandaag 3 jaar geleden, stapte hij op 28-jarige leeftijd uit zijn leven. Ik heb niet veel met data. Verjaardagen en dergelijke, daar heb ik niet veel mee. Nee, ik ben zeker niet de meest attente op dat vlak. Maar de sterfdatum van een dierbare, nee, dat vergeet je niet. De herinnering komt vanzelf. En via de herinnering, telkens opnieuw, verwerk je. Het verdriet en gemis worden milder. De laatste vier maand komen alle herinneringen weer naar boven. Ik kan ze me nog exact h...

  Hieronder een schrijfsel van Naomi (illustrator bij Compagnon de route van 2016 tot 2020) Een maand geleden postte ik een illustratie op Instagram van een boot in grote golven, met daarbij de luchtige boodschap: “Morgen de boot op, eens zien hoe het met m’n vaarkunsten zit 😉 Naar het schijnt, leer je pas echt de knepen van het vak op woelige zee…” Ze zeggen:  je krijgt waar je om vraagt . Wel, ik heb woelige zee gekregen. Mijn vaarkunsten zijn serieus op de proef gesteld. Evenals het vertrouwen in mezelf als schipper. Ik word uitgenodigd om eindelijk zèlf aan het roer van mijn eigen leven te staan. Dat is zo ongeveer wat ik nu doe, in alle kwetsbaarheid. Het is nog fragiel. Het varen op woelige zee, smijt je letterlijk en figuurlijk van links naar rechts, stuurt je van de ene pool naar de andere, van wit naar zwart, en terug. Tot de zee weer wat kalmer wordt, en het lukt om even in het midden op de brug van kwetsbaarheid te staan. Dat midden, is de enige plek vanw...

Wat doe jij eigenlijk met Mens Sana? ’  is een vraag die ik wel vaker krijg. Een vraag waarop ik nog steeds geen kort en bondig antwoord kan geven. Al te beginnen met mijn ‘titel’. ‘ Wat’ ben ik eigenlijk ? Zelfs daar geraak ik niet uit. Als ik op mijn visitekaartjes afga heb ik al heel wat transformaties doorgemaakt: gezondheidsconsulent, coach, stress-lesscoach, stresscoach, trainer, spreker, lifecoach, burn-outcoach. Geen van deze termen dekt de lading. Ik ben dus maar geëindigd met het gewoon bij ‘Barbele Kindt’ te houden op mijn kaartjes. ‘Barbele’ dekt dan misschien nog meest de lading. Mensen zeggen ook ‘ik ga naar Barbele’, niet naar ‘mijn coach of therapeut’. Tot ik drie weken geleden een kaartje in de bus ontving. Een zacht, frèle dubbel geplooid papiertje met een illustratie op de voorkant. Een kaartje van Naomi. Naomi gaat door een zeer intens proces in haar leven. Omstandigheden die heel wat vertrouwen van haar vragen. Omstandigheden die heel w...