En route met Barbele

De lente is in  het land en dat laat de natuur merken. Ik geniet volop van de Mens Sana tuin die weer  bloeit en groeit. Afgelopen weekend was ik onkruid aan het wieden. Terwijl ik zo bezig was, bedacht ik dat onkruid wieden eigenlijk een sterke metafoor is waar persoonlijke groei voor staat. Door het onkruid te wieden maak je ruimte om dat wat je wil zien groeien de mogelijkheid te geven te groeien. Dat  groeien gaat vanzelf  als het zaadje geplant is, als de ruimte er is, als de context en omstandigheden kloppen. ’t Is bij mensen net zo. Ik hoor het me zoveel zeggen:  alle potentieel zit al in jou,  het komt erop neer jouw juiste context te creëren zodat dat wat in jou zit eruit kan komen. Om hiertoe te komen is het nodig  ‘jouw onkruid’ te wieden. Dat onkruid kan bestaan uit beperkende overtuigingen, een beperkende mindset, vastzittende emoties, een lage eigenwaarde, beperkende gedragingen, beperkende ervaringen, de lat te hoog leggen, allerlei vorm...

  Ik heb vannacht opnieuw mogen ervaren hoe helend of althans rustgevend illustreren voor mij werkt. Het omzetten van een heleboel tranen, ze leken niet te stoppen, in een boodschap die mezelf weer enigszins nieuwe perspectieven biedt, heeft me geholpen mezelf niet te verliezen in de donkerte van de nacht. De selectie foto’s op mijn website doet het al vermoeden: ik trek er graag op uit de wijde wereld in. Vele malen mocht ik al de spanning en het plezier ervaren van mijn valies inpakken met mooie vooruitzichten. Het afscheid nemen van wie me dierbaar is, is altijd wel een beetje moeilijk, maar eens goed en wel vertrokken, kan ik best wel zonder heimwee genieten van de plek waar ik terecht kom. Gisteren kreeg mijn valies maken en vooral het afscheid nemen voor het eerst een heel andere lading. Het vooruitzicht om mijn kinderen slechts week om week te zien, voelt op dit moment vreselijk (sorry, ik vind geen beter woord… het woord op zich klinkt al vreselijk). De voorbije periode ben...

  Ik krijg wel vaker de vraag waar ik steeds mijn inspiratie haal voor het schrijven van mijn blog. Eigenlijk is dat niet moeilijk.   Inspiratie wordt me gewoon aangereikt   door het leven zelf. Ik moet me alleen maar ontvankelijk opstellen. Telkens komt er wel iets op mijn pad wat mij raakt, waar ik iets uit leer, waar ik iets aan koppel, wat mij inspireert. Ik schrijf erover en wil anderen hiermee op mijn beurt inspireren. In de eerste plaats schrijf ik mijn blog ergens wel voor mezelf.  Mijn blog is mijn therapie.  Tijdens het schrijven kom ik tot inzichten en kan ik verwerken, plaatsen en loslaten. Ik bedenk nooit vooraf wat ik precies zal schrijven. Ik kies een thema of gebeurtenis en begin eraan. De woorden komen meestal als vanzelf. Via mijn blog kan ik tonen wie ik ben en waar Mens Sana voor staat. Ik ben niet wat mij overkomt, ik ben niet mijn levensomstandigheden of een bepaald resultaat.  Ik toon wie ik ben  door hoe ik omga met wat mij over...

  Ik zet vandaag graag nog eens mijn boek ‘Leven is simpel…. maar niet altijd gemakkelijk’ in de kijker. De aanleiding hiertoe is een gesprek met Christel. Christel studeerde samen met mij aan de Levensschool. Ik zag haar enkele weken geleden terug op de jaarlijkse vergadering van de VGB (Vereniging voor Gezonheidsbegeleiders). Ze sprak me aan over het boek en gaf me mee dat ze iets miste. Christel herkende in mijn boek namelijk verschillende inspiratiebronnen en miste een literatuurlijst. Ik voelde onmiddellijk dat ik hier iets mee moest. Want uiteraard heb ik mijn ‘mosterd’ ook van ergens gehaald. Ik heb absoluut mijn inspiratiebronnen, zowel onder de vorm van mensen als onder de vorm van boeken|auteurs. Ik had in mijn manuscript dan ook een rubriek ‘Uit mijn bibliotheek’ voorzien. Deze is echter niet mee opgenomen in het boek omdat we op het einde nog heel wat moesten schrappen om te komen tot 204 pagina’s. Dit aantal was reeds een tijd voor het afleveren van mijn manuscript bep...