En route met Barbele

  27 november 2017: Naomi, Erika met haar broer en ikzelf spreken af in de loft van Naomi voor een opnamedag. We filmen allerlei sketches waarbij Erika de inhoud van Compagnon de route vertaalt op een ludieke manier. Het doel is beeldmateriaal maken om de website van Les Routiers vorm te geven. Tussendoor vraag ik langs mijn neus weg aan Erika of ze nog iets kan doen als trigger voor de route Selfmanagement die doorgaat eind januari 2018. We verzamelen in het moment de hoeden die er te vinden zijn in de loft van Naomi en in de valiezen van Les routiers en Erika improviseert er instant mee. Dit leidt tot 1min34sec opname in 1 take. We leggen het terug naast ons neer en zijn blijkbaar niet onmiddellijk van plan hier iets mee aan te vangen… Dag 6 van onze creatieweek in Apricale (2 tot 9 december) staat Naomi op met ‘Ik ga vandaag een filmpje maken voor de route Selfmanagement’. Op basis van de 94 seconden filmmateriaal waarbij Erika telkens een andere hoed opzet, brain...

  Ik krijg de laatste tijd vanuit verschillende hoeken te horen dat het voor mensen niet duidelijk is waar ik met Compagnon de route mee bezig ben. Waar is Barbele eigenlijk mee bezig? Mensen kunnen niet altijd mee of begrijpen het niet…. Ik begrijp dit en kan hier makkelijk in komen… En toch is het voor mij zéér helder en duidelijk waar ik mee bezig ben. Het aanbod van Compagnon de route is ruim en divers en toch zéér samenhangend. Wat ik doe en aanbied en het kader waarbinnen dit gebeurt is zeer helder en op een manier ook ‘af’. Dit geeft me heel veel rust. Ondanks de duidelijkheid voor mij, begrijp ik  dat die samenhang nu nog niet duidelijk is voor de buitenwereld. En dat is oke. Want we zijn  reeds gedurende maanden zeer intensief aan het werk ‘achter’ de schermen. De lancering van dit werk en dus de lancering van Compagnon de route is voorzien voor maart 2018. Een lancering die je duidelijkheid zal brengen. Dat is althans onze bedoeling...

We zijn vandaag 5 januari 2018. Het begin van een nieuw jaar. Zoals het hoort wensen we elkaar dan het beste. ‘Beste wensen’, ‘Gelukkig nieuwjaar’, … uiteraard wens ik het je ook toe  en toch voelt dit vreemd voor me aan… Aan iedereen die we deze dagen zien ‘het beste’ wensen. Tientallen, misschien wel honderden keer, … Het heeft in mijn beleving heel vaak iets passiefs, iets leegs. Het wordt zo standaard, automatisch, onbewust en oppervlakkig gewenst dat het vaak niet veel betekenis meer heeft. Ook wordt een ‘gelukkig nieuwjaar’ vaak gewenst met een ondertoon van ‘we kunnen er toch niet veel aan doen’, ‘we hebben er toch niet veel vat op wat het nieuwe jaar ons brengt’. Het klopt dat we niet altijd vat hebben op wat ons leven ons brengt, maar we hebben wel vat op wat wij zelf doen met wat ons leven ons brengt. We hebben veel meer vat op onze realiteit dan we denken, op zijn minst al op onze beleving van onze realiteit. Veeleer heb ik dan ook de neiging  iemand toe te wen...