En route met Barbele

  In onze tuin genieten we van een bijna 70 jaar oude vijgenboom die ons al de hele maand verwent met een overvloed aan dagelijks verse vijgen. Vorige week vroeg Naomi me of ik nog wat vijgen kon meebrengen voor haar. Ik keek naar onze boom en dacht dat het ver gedaan was en ik Naomi wellicht maar een magere oogst zou kunnen bezorgen. Tot ik dichter kwam en echt begon te kijken. Hoe meer vijgen ik plukte, hoe meer ik er nog zag hangen. Uiteindelijk oogstte ik nog bijna 300 vijgen, terwijl ik aanvankelijk dacht dat er niet meer te oogsten viel. En tot op vandaag blijf ik dagelijks verder oogsten.   Dit deed me beseffen dat er  ook in ons leven vaak veel meer te oogsten en voor het rapen valt dan we vermoeden . We dienen het alleen te zien en de nodige actie te ondernemen om ook effectief te oogsten. Oogsten of net niet oogsten, … het is toch wel een persoonlijk thema van mij. Ik heb nogal de neiging heel veel en snel te creëren, maar er de vruchten niet van te plukken. Zo ...

  Samen met de verlofperiode is als vanzelf ook het schrijven van een blog in vakantie-modus gegaan. Ik wilde het niet forceren. Niet forceren, mijn goesting met goesting doen, ontspannen en ontvangen, vertragen…. het zijn belangrijke thema’s momenteel in mijn leven. En het warme zomerweer helpt (of is het hielp intussen?) me hierbij  😊 De ‘pauze’- periode deed me ook een stuk erkenning en waardering naar mezelf toe voelen voor het intussen reeds 5 jaar schrijven van een blog. In het begin wekelijks, de laatste jaren twee-wekelijks. Telkens trouw op post. De pauze deed me bewust worden van de niet-evidentie hiervan, van mijn engagement hierachter. En net deze waardering die ik voor mezelf voel, doet de goesting om terug te schrijven in dit moment naar boven komen. Deze vakantieperiode voel ik weinig behoefte om ‘me te tonen’, het op pauze zetten van mijn blog zal hier wellicht ook deel van uitmaken. Evengoed geen behoefte om vakantietaferelen, foto’s en verhalen de buitenwere...