En route met Barbele

  Morgen is het mijn verjaardag. Verjaardagen, … het heeft me nog nooit echt veel gezegd. Ik voel daar zelf niet zoveel speciaals bij. Ik ben als gevolg hiervan ook niet de meest attente bij en voor verjaardagen van anderen. Uiteraard weet ik wanneer mijn man, kinderen, metekindjes, compagnon en ouders verjaren. Bij hen denk ik er ook meestal aan. Van mijn broers en zussen zou ik het wel eens durven vergeten. Of denk ik eraan de dag ervoor of de dag erna. En veel verder gaat mijn ‘parate verjaardagskalender’-kennis niet. Morgen word ik 42 jaar. Ook leeftijd zegt of doet me niet veel.  Zij het dat ik het best wel aangenaam vind om te ‘verouderen’. Wat me wel iets zegt is mijn werkelijke LEEF-tijd. De tijd dat ik echt geleefd heb. Hoeveel jaar van mijn leeftijd heb ik echt geleefd? Komt mijn leeftijd overeen met mijn LEEF-tijd? Ja ik denk dat ik er toch wel dicht bij zit. Ik denk dat ik mijn leef-tijd waardig ben.  Ja, dan ben ik heel graag zo ‘oud’ mogelijk :). Onderstaand...

  …mijn persoonlijke thema’s. Waar je ook gaat of staat, je persoonlijke rugzak draag je altijd met je mee. Dat werd me de voorbije weken wel weer zeer duidelijk.  Summiere contextschets: ik reis 20 dagen naar de andere kant van de Atlantische Oceaan om mijn vriend te bezoeken en van hieruit verder te werken. Klinkt zeer exotisch, romantisch en luxueus. Een leven vol instragammable moments zou je denken. Is het dat altijd? Nee. Integendeel. De aard van het beestje zorgt ervoor dat ik mezelf niet altijd toelaat daarvan te genieten. Of misschien eerder, dat de oppervlakkigheid van sommige van die instagrammable moments, niet vervullend genoeg zijn. Dat ik meer diepgang en betekenis zoek en wil. Enfin, om het verhaal een vervolg te geven: ook de dagen na  mijn persoonlijk in de knoop geraken , bleef ik nog met heel wat vragen rondtobben in mijn hoofd:  heb ik wel de goede beslissing genomen? was het wel slim om zo sterk naar mijn gevoel te luisteren?  had ik hier r...

  ‘ ’t Is echt niet het moment ’ was het eerste wat ik dacht toen onze auto anderhalve maand geleden perte totale werd gereden. Is het ooit het moment voor zoiets? ‘Nee’, luidt mijn eerste antwoord. Maar achteraf bekeken was het wel hét moment. Achteraf bekeken heeft die aanrijding, die kanteling, die perte totale al zoveel betekenis gekregen en inzicht gegeven voor zowel Naomi als mezelf dat het blijkbaar wel hét moment was. Nu ik het zo bedenk… helemaal het omgekeerde van op school: op school krijg je eerst lessen en dan testen, in het leven krijg je eerst testen en leer je hieruit de lessen (dat is toch te hopen 🙂 ) ‘ ’t Is niet het moment om… ’ Het is niet alleen een gedachte die opkomt bij dingen die ons ongewild overkomen of toe-val-len, we zetten dit echter ook heel vaak in om niet te doen waar we eigenlijk wel naar verlangen. ’t Is niet het moment om  …. van werk te veranderen, minder of meer te werken, een bepaalde cursus te volgen, opnieuw te gaan studeren, eens enk...