En route met Barbele

  Wat heb ik weer veel mogen leren uit het intens samen zijn met onze lot-genoten tijdens onze vaarroute vorige week. Een week op een boot op de Lot rivier in Zuid-West Frankrijk. Om er hun ballast over boord te gooien en hun lot weer in eigen handen te nemen. Dat loslaten, dat roer weer in eigen handen nemen, het start allemaal vanuit eigenwaarde. ‘Ik ben waarde-vol’ was dan ook onze eerste wegwijzer en de negen andere wegwijzers stonden allemaal in functie hiervan. Echt sterk om te zien hoe eigenwaarde van ‘een grote dikke nul’ (woorden van een deelnemer) op slechts één week tijd kan evolueren naar ‘ja, ik zie mezelf graag, ja ik ben waarde-vol, ik kan het al zeggen tegen mezelf en ik geloof het nog ook’. Loslaten, heling, vergeving, …. Dit gaat allemaal vanzelf als die zelf-waarde, die zelf-liefde er is en gevoeld wordt. Het enige wat dan nog nodig is, is het toelaten. Jamaar, wat met een traumatisch verleden? Kan je dat zomaar loslaten? Is daar geen jarenlange therapie voor nod...

  Communicatie tussen mezelf en mijn man gisteren via bericht. Ik begin (en zat dus op een congres) 🙂 ‘Ik ben op congres tot rond 19u. Kan jij Minne voeren naar turnen?’ ‘Minne voeren, voetbalkledij Josse ophalen, info-avond Don Bosco, zorgen voor eten, Annabel helpen voor school, Joran zijn account voor de unief in orde helpen brengen…. ik probeer het te managen’ ‘Ik stuur morgen een ode aan mijn ideale man als blog de wereld in 😉  xx ) Bij deze: 8 juli 2000, de dag dat ik huwde met Paul. 19 jaar en 5 kinderen later, nog steeds gelukkig samen. Iets in mij wil daar eens iets over schrijven. Waarom? Wat is dat ‘iets’? Misschien een beetje een ‘reactie tegen’ of eerder behoefte aan nuancering over hoe en wat er vandaag  rond relaties gecommuniceerd wordt. Alles evolueert, ook de kijk op, het omgaan met, de nood aan, de vorm van, … relaties. En da’s goed. Uiteraard. Taboe’s verdwijnen. Zo hoeven mensen vandaag niet perse meer samen te blijven voor de ‘schone schijn’. Ook a...