En route met Barbele

  ‘Heb je zin in een interviewtje Barbele?’ vroeg Naomi me afgelopen dinsdag naar aanleiding van het feit dat de persoonlijke ‘over ons tekst’ voor op onze website er nog steeds niet is. Zowel bij Naomi als mezelf is het er nog niet uitgekomen. Dit ondanks het feit dat we beiden al verschillende ‘over ons’ teksten hebben liggen en we dus eigenlijk maar te plukken hebben uit wat er al is of we het op zijn minst als basis kunnen gebruiken. Maar het is er tot hiertoe dus nog niet van gekomen. En we wijten het niet aan geen goesting hebben, geen drive hebben, er geen tijd voor kunnen creëren of aan gewoon lui zijn 😊. Afgelopen week waren we op creatiedagen van dinsdag tot donderdag in Hollebeke, mijn ouderlijke thuis. En ook daar kwam het dus nog eens naar boven, dat die tekst er dus nog steeds niet is. ‘ Misschien moeten we elkaar eens interviewen? ’ vroeg Naomi zich af terwijl op het terras zaten aan de vijver. Wie weet komt het daar wel uit. Wat dus ook geschiedde. We interviewden ...

  Januari 2019. Plots ervaar ik weer ruimte. Er staan weer lege blokken in mijn agenda, soms zelfs enkele dagen aan een stuk. Vanuit  wat ik niet meer wilde (geen tijd en ruimte, teveel moeten), maakte ik terug keuzes om te creëren wat ik wel wilde en nodig had: tijd en ruimte. En plots had ik dat. ’s Morgens gewoon kunnen beslissen waar ik die dag mijn aandacht op zou richten. Ik moest eraan wennen. Alles ging ook als vanzelf, moeiteloos. Het voelde zelfs wat ongemakkelijk aan. Zeker omdat het leven van mijn Compagnon Naomi in die periode op verschillende vlakken helemaal niet vanzelf ging. Het was wel straf. Hoe enerzijds onze professionele realiteit dezelfde was en we anderzijds toch in een heel andere persoonlijke realiteit en beleving zaten. Ik voelde die periode nood aan wat richting, of eerder aan bevestiging dat het zo ‘gemakkelijk’ kon en mocht. Toen ben ik begonnen met wekelijks een focuskaart voor die week te trekken, wat ik tot op vandaag doe. De boodschap op dat k...