En route met Barbele

  Een vreemde ervaring. Een ervaring vol contradictie. Zo ervaar ik mijn dagen hier in Dubai. Ik ben hier samen met mijn zoon Seppe, mijn ouders, mijn zus en haar gezin. Een ‘tussen-stop’ in ons onderweg zijn naar Soedan, waar we de familie van mijn schoonbroer Mohammed gaan bezoeken. Dubai was geen (reis)doel op zich, Dubai zelf lijkt dat wel te zijn. Een doel op zich. Groot, groter, grootst, lijkt hier de belangrijkste drijfveer te zijn. Het grootste winkelcentrum, de grootste fontein, de grootste aquariums, het hoogste gebouw, het grootste vliegveld … zelfs de grootste overdekte skihal ter wereld (in de woestijn, … tja…) Uiteraard is het de moeite waard het eens gezien te hebben, hier eens te zijn. Maar al die grootsheid voelt op een manier ook leeg, onecht en waardeloos aan. Ik merk bij mezelf dat er al snel verzadiging optreedt. Je hebt het eigenlijk wel vrij snel gezien en gehad met al die grootsheid. Een verzadiging die ik in een natuurlijke omgeving nooit zou voelen. Intege...

  ‘Ik voel me geen compagnon de route’. Dat was mijn conclusie, de essentie waar ik twee weken geleden toe kwam. Ik werd op slag emotioneel van dat besef. Ik voelde al weken aan een stuk dat mijn tijd, mijn ruimte, mijn energie heel erg (in)genomen werden. Door vele dingen waar ik zelf voor koos en vele dingen die ik graag doe en me voldoening geven, maar ook door vele dingen waar ik niet echt voor koos. Het werd teveel. Ondanks het feit dat er in mijn agenda wel voldoende ruimte voorzien was. Voor mezelf. Om te werken aan onze onderwegwijzers. Om te schrijven aan mijn volgende boek. Om onze 90-dagen trajecten uit te werken. Maar er kwam van alles tussen. Er moesten nog zovele andere dingen gebeuren. Ik was heel veel ballen tegelijk in de lucht aan het houden. Niet alleen binnen Compagnon de route, maar ook in ons gezin. Ook al loopt er hier veel vanzelf en wordt er veel in het moment geregeld, het is toch niet niets een gezin met vijf kinderen, waarvan elk van hen ook een goed ing...