En route met Barbele

  “Ik heb iets spannends gedaan vandaag. Iets heel alledaags, maar het bleek toch een beetje uit ieders comfortzone”, schreef ik 9 juni in m’n stories op  instagram. Kort daarvoor sprak ik mijn wens uit voor een dansende ontmoeting op mijn verjaardag: “dansend door & voor ‘t leven”. Ik deelde het in het moment dat ik het verlangen héél erg voelde met een veilige groep vrienden. Of ze met mij als een wervelwind van plezier al dansend door de straten wilden laveren. De eerste ‘ja’s’ op mijn bericht* kwamen algauw binnen. Opluchting. Want het voelde toch een beetje kwetsbaar.  Maar ik ging ervoor. Ik voelde verder wat ik wilde. Hoe ik het wilde. Naast spontaniteit en helderheid, merkte ik de dag ervoor, toen ik me fysiek wat minder voelde, ook wel enige twijfel: ‘Oh nee, zou ik het zelf wel durven: zo in het openbaar dansen. Het was zo lang geleden dat ik nog samen met anderen op dezelfde plek heb gedanst…’ Maar nu was er geen weg terug meer. Ik had iets i...

  Donderdag 17u. Een mail van de examencommissie in Joran zijn mailbox slaat in als een bom. Joran, onze oudste zoon, zit in zijn eerste jaar burgerlijk ingenieur aan de Universiteit van Gent. Hij zit midden in de examens en krijgt te horen dat alle eerdere NPGE’s (dat zijn niet periode gebonden testen) ongeldig worden verklaard omdat er fraude op grote schaal werd vastgesteld. Fraude waar Joran niet aan deelnam. Fraude, iets waar Joran sowieso ver van wegblijft, zelfs bang van is. Ook bij mij komt dit heel hard binnen. Ik zie hoe gedisciplineerd en hard Joran al het hele academiejaar werkt. Ik weet welke weg hij heeft afgelegd en ik weet welke mentaal-emotionele impact dergelijke beslissing via dergelijke koude communicatie op dergelijk moment kan doen met hem. Het kan hem compleet onderuit halen. Mijn eerste reactie is ‘dit kunnen ze toch niet maken!’. Ik denk eraan een advocaat op te bellen, maar iets houdt me tegen … Ik voel en zeg al zo lang dat ik niet geloof in vechten tegen...