En route met Barbele

  November heeft voor mij heel wat met het thema loslaten. Niet alleen de bomen laten hun laatste blaadjes los. Ook in mijn persoonlijke realiteit is november heel sterk gelinkt aan loslaten. In de eerste plaats aan het loslaten van mijn broer. Straks, 25 november, al zeven jaar geleden. Vanaf nu zal november mij ook jaarlijks herinneren aan het loslaten van mijn Compagnon Naomi. Je las of hoorde het misschien al. Naomi laat compagnon de route, en dus ook de samenwerking met mij, los. Uiteraard doet dit heel wat met mij. Ik nam een video op over mijn proces hierin. Een proces die uiteraard nog niet is afgerond. Een intens proces, waar ik en wij al heel wat waarde uit hebben gehaald. Ik deel heel persoonlijk. Heel eerlijk. En ik deel het met jou omdat ik geloof dat er ook waarde kan inzitten voor jou. Deel dit gerust onder de video. Jouw inzicht of ervaring is ook van grote waarde voor mij. Verbindende loslaatgroet, Barbele Gezien de 90 onderwegwijzers al zoveel hebben betekend in m...

  Hieronder lees je een schrijfsel van Naomi, illustrator bij Compagnon de route van 2016-2020 Een schrijfsel over loslaten in verbinding… De voorbije 2 maand voelden als tasten in het duister. Na een aantal maanden vollenbak doordoen en continu last minute bijsturen owv de gekende maatregelen, kreeg ik na de laatste inspanningen een behoorlijke terugslag. Niet veel later zat ik in quarantaine met het alombekende virus in mijn lijf. Iets met  ‘als je je rem niet ten gepaste tijde gebruikt, moet je lijf wel aan de noodrem trekken ’.  Wat volgde waren een aantal weken van extreme vermoeidheid, kortademigheid, nauwelijks geur en smaak… in de plaats werd m’n leven gekruid met pittige piekergedachten en minder zoete / smeuïge emoties. M’n enthousiasme om te werken daalde ver onder nul. Zo ver zelfs dat ik me ernstig zorgen begon te maken. Je raadt het al: nog meer piekergedachten op mijn bord. Ik haalde vanalles uit de kast (waaronder boeken en cursussen, meditaties en gesprek...

  November. De periode waarin onze overleden dierbaren worden herdacht. November. De maand waarin ook mijn broer, intussen bijna 7 jaar geleden, ‘naar de overkant’ vertrok. De dood. Een thema die me niet vreemd is. De dood. Een thema waar nog zoveel taboe op zit. Dood en leven horen bij elkaar. Als ying en yan. Als teen en tander. Als de dood geen deel meer mag uitmaken van het leven, doden we dan het leven niet? Leiden we dan geen doods leven? Wat mochten we onze angst voor de dood overstijgen? Zouden we dan ook doen wat we nu doen? Zouden we dan ook (over)leven zoals we nu (over)leven? Ik sprak mijn mijmeringen over de dood gisterenavond in een video. Je kan de video hieronder bekijken Levenskrachtige groet, Barbele Rita 06/11/2020 at 21:44     (Edit) Goeieavond Barbele, je hebt me diep geraakt met deze video. Dankjewel. Trouwens met veel van de andere ook. Dank voor je sterke uitstraling en je kracht die je voelbaar doorgeeft. Doe voort op die, manier! Bedenksel I...