En route met Barbele

  Vorige week ging ik de grens over zonder portefeuille. Je leest in deze blog voor welke uitdagingen ik hierdoor kwam te staan. Een blog over vertrouwen, over een gebrek aan vertrouwen, over wantrouwen. Over vertrouwen in wantrouwen. Over wantrouwen in vertrouwen. Vrijdag 18 december rijd ik op het meest zuidelijke punt van België de grens over met Frankrijk. Onderweg, bij een tussenstop in Gent, besefte ik dat ik mijn portefeuille niet mee had. Even bellen naar huis om gerust te zijn dat die nog thuis lag, maar het is niet in mij opgekomen om terug te keren. Het zou wel lukken zonder. Ik geraak zonder problemen op mijn afspraak in de Champagne streek. Voor wie zich afvraagt wat ik in Frankrijk zat te doen? Ik was er op prospectie. Ja, ik blijf dromen en plannen maken met Compagnon de route. De ‘seizoensroutes’ zitten eraan te komen. Je hoort er ten gepaste tijde nog wel van 😉. Op de terugweg kom ik snel mijn eerste uitdaging tegen. Net voor ik de autostrade oprij en er een ‘peag...

  Hoe gaat het nu met jou? Deze vraag werd me afgelopen dagen meer dan gewoonlijk gesteld. Ik ben deze vraag eigenlijk niet zo gewoon. Ik stel ze in elk geval meer aan een ander dan dat ze aan mij wordt gesteld. Wellicht laat ik die vraag ook niet zo makkelijk aan mij stellen… Hoe het met mij gaat? Het gaat goed. ’t Is oke. Het waren en zijn uiteraard intense en bewogen dagen. De eerste week na Naomi haar keuze om Compagnon de route los te laten is er heel veel in en doorheen mij gebeurd. Mijn hoofd en lichaam zijn precies in ‘alle staten’ geweest, en dat bedoel ik dan letterlijk. Ook verleden, heden en toekomst waren als het ware tegelijkertijd aanwezig. Ik was verleden aan het verwerken en tegelijkertijd nieuwe toekomst aan het plannen. En dat alles vanuit een rust en vertrouwen die enkel en alleen in het hier en nu te vinden is. Ik doorvoelde heel veel en liet het gebeuren. Vanuit acceptatie liet ik heel wat los en dat schept terug ruimte … Ik ontving zeer veel persoonlijke beri...