En route met Barbele

  Laatst kwam ik tijdens een gesprek tot het inzicht, of eerder de vaststelling, dat mijn man Paul en ik afgelopen 22 jaar, sinds ik zwanger was van ons oudste kind, nog nooit een gesprek, discussie of overleg hebben gehad rond de opvoeding van onze vijf kinderen. Ongeloofwaardig? Het is oprecht waar. Wij hebben nog nooit overlegd of afspraken gemaakt rond eten, slapen, studeren, schermgebruik, zakgeld, structuur, uitgaan … En wat is onze vaststelling op vandaag? Vijf kinderen, intussen tussen 13 en 21 jaar, die goed in hun vel zitten, die het goed doen op school en op de universiteit, die sterk in zichzelf staan, die niet gevoelig zijn aan groepsdruk, die weten wat ze willen en ook wat ze niet willen, die gedreven en geëngageerd zijn in hun hobby’s, … Vijf kinderen die respectvol, beleefd en empatisch omgaan  met  anderen. Vijf kinderen die een mooie, verbindende relatie hebben  met  elkaar en  met  ons. Ik durf het soms bijna niet uit te spreken hoe ...

  Zondagochtend. Ik lees na mijn ontbijt op mijn gemak de wekelijkse ‘corona-update’ van Steven Arrazola. Joran, mijn oudste zoon, werpt een blik op mijn iPhone en zegt verontwaardigd ‘mama, lees jij je berichten niet!?’. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar heel nalatig in ben. Het zit niet in ‘mijn systeem’ om messenger en andere berichten die via allerlei sociale media kanalen gestuurd worden consequent op te volgen. Bij deze: als je mij wilt bereiken en liefst ook een antwoord krijgt 😉 mail je me best. Een antwoord binnen de 24u is echter niet gegarandeerd 😉 Soit, terug naar zondagochtend. Joran duwt op dat messenger symbool en tussen al die ongelezen berichten valt mijn vizier op een bericht waarin ik een aantal dagen geleden uitgenodigd werd om diezelfde zondag, 16 januari, te spreken op het podium tijdens de manifestatie in Brugge (georganiseerd door Belgians for freedom). Ik stuur een berichtje terug dat ik sowieso naar de manifestatie ging komen, maar het bericht rijkelijk...

  Hier ben ik terug. Intussen zijn we in 2022 beland. Nog nooit was ik zo benieuwd naar wat een jaar mij, jou en ons zal brengen. En tegelijkertijd voelde ik me nog nooit zo sterk uitgenodigd om vooral in het hier en nu te leven zonder te moeten weten wat morgen mij, jou en ons brengen zal. Nog nooit eerder voelde een tijd zo onvoorspelbaar en ongrijpbaar en tegelijkertijd zo voorspelbaar en net hét moment om de mogelijkheden te zien en te grijpen.   Ik vertoefde afgelopen twee weken heel veel in de natuur. Ver weg van nieuws, sociale media, maatschappij en al wat daarin gebeurt momenteel, … Dicht bij gezin, familie en mezelf. Hoe ‘soft’, hoe ‘ongrijpbaar’ of hoe ‘zwevend’ het ook mag klinken:  echt thuiskomen doe en kan je echt enkel en alleen bij jezelf. Thuiskomen bij mezelf en van hieruit een compagnon zijn voor mensen om ook thuis te komen bij zichzelf ervaar ik dan ook als de mooiste ‘job’ die er is. Tegelijk is dit heel uitdagend momenteel. Ik zie sterk het ‘teen’ ...