En route met Barbele

  Vorige week kwam er een examenperiode-reflectie in me op… Ik vond het als jongere heel moeilijk om vele inhouden uit mijn humaniora-loopbaan ‘vast te houden’. Examenperiodes waren voor mij dan ook heel stresserend. Nu denk ik het te begrijpen… Ik kon heel veel dingen niet ‘vasthouden’ omdat mijn onderbewuste wist dat dat wat aan-geleerd werd ofwel niet klopte ofwel niet relevant was voor waarom ik hier ben. Mijn ‘systeem’ gaf me toen al aan dat het niet zomaar alles aanneemt en al zeker geen dingen die niet kloppen en dat dingen proberen ‘vasthouden’ die niet bij mijn natuur passen heel lastig en stresserend is. Wie heeft het trouwens ooit in zijn of haar hoofd gehaald dat we onze kinderen dingen moeten aan-leren? Of dat we onszelf dingen zouden moeten aan-leren? Klinkt heel onnatuurlijk. Wie heeft er al eens geprobeerd om een boom of water of … iets aan te leren? Ik denk niet dat het zou ‘pakken’ en en zeker niet zou blijven plakken 😉 Fascinerend hoe de natuur bij zijn natuur b...

  ‘ Laat deze cijfers eens weg.’ ‘Pas er eens deze statistiek op toe.’ Mijn eerste vraagtekens bij wetenschappelijk onderzoek kwamen er in 1998, toen ik mijn thesis maakte aan de universiteit. De resultaten van mijn onderzoek lagen niet helemaal in lijn met wat best uitkwam voor de prof waarvoor ik onderzoek deed. Dus gewoon wat cijfers weglaten en hier en daar een andere statistiek op toepassen zodat de beeldvorming wat veranderde en meer in lijn lag met de reeds op voorhand bepaalde (ideale) conclusies… Da’s toch niet sjoemelen? Sindsdien gingen er bij mij ‘alarmbelletjes’ rinkelen telkens ik de woorden ‘ Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat…’  las, zag of hoorde. Ik gooi hiermee de algemene waarde van en noodzaak aan wetenschappelijk onderzoek niet overboord, maar ik ben er sindsdien kritisch en ja, ook (steeds meer) argwanend, in geworden. Zeker als het bepaalde onderwerpen, die ons allen heel erg aanbelangen, betreft. Heel vaak denk ik ‘ Ja het zal wel… ’, zeker als j...