En route met Barbele

  25 november 2013… 2 jaar geleden…. Ik word verwacht in Gent en zou met de trein gaan. Ik ben klaar en toch ben in aan het treuzelen in huis. Ik begrijp niet waarom. ‘ Je trein zal niet wachten hoor’  zeg ik nog tegen mezelf. Jasmine belt me op mijn GSM. In plaats van met mijn fiets te vertrekken naar het station, blijf ik nog wat in huis. Plots gaat de vaste telefoon. Normaalgezien zou ik die laten bellen. Ze bellen wel terug en ik moet vertrekken… Ik voel een enorme drang om de telefoon op de nemen. ‘ Ik moet de telefoon opnemen ‘ zeg ik aan Jasmine … ‘ Ik denk dat hij het gedaan heeft’ …. hoor ik aan de andere kant van de lijn. Het is mijn moeder. Mijn vaste nummer is de enige die ze vanbuiten kent… Ik spring in de auto en rij naar Hollebeke… ik kan alleen mijn huilen…. Ik kom aan aan zijn huisje,…. Mijn broer is niet meer…. 2 twee jaar geleden,…. Al  2 jaar geleden,…. Nog maar 2 jaar geleden…. alsof het gisteren was. De tranen komen terug op dit eigenste moment. … Ro...

  We zijn er met een vriendengroep een midweek tussenuit geweest. Met opgeladen batterijen terug thuis gekomen. Eens thuis van vakantie moet ik alert zijn. Ik heb dan het gevoel dat alles terug op me valt, wat leidt tot innerlijke onrust. Ik beheers het steeds beter om die stress niet te laten doorwerken en het vakantie-gevoel langer vast te houden. De poetsvrouw had tijdens onze vakantie de ramen gepoetst. Dat was hoog nodig! Ik keek er naar uit weer door heldere ramen naar buiten te kunnen kijken. Maar wat ik zie is dit,….     En dit zijn de ‘schuldigen’….     Ik merkte dat ik me ergerde in alles wat met onze honden te maken heeft. Nee, die honden zijn niet mijn keuze, wel die van mijn man en kinderen. Ik heb (bijna) geen band met die dieren. Voor mij hoeft dat niet. Afgelopen weekend kon ik er dan ook niets positiefs in zien. ‘Door die beesten zijn de vensters altijd vuil. Ze zorgen voor haar en vuile poten in huis. Ze maken dingen kapot. Ze graven putten in ...

  Deze blog is heel natuurlijk ontstaan en maakt intussen een belangrijk deel uit van Mens Sana. Ook voor mezelf is het een heel betekenisvol iets geworden. Schrijven is heel sterk. Via schrijven kan een mens veel verwerken. Oud zeer, wrok, verlies,… Ik ervaar het als een instrument die, met haast chirurgische precisie, zere plekken op je ziel bloot kan leggen en deze ‘ontsmet’. Via het schrijven komt de pijn of het ongemak misschien tijdelijk weer naar boven. Maar uiteindelijk genezen ‘wonden’ er sneller en vollediger door.  ‘ Schrijven werkt bij vele psychische klachten en is heel erg aan te raden bij het verwerken van heftige emotionele gebeurtenissen. Ook wetenschappelijk onderzoek bevestigt dit. Tijdens het schrijven ga je in dialoog met je onbewuste zelf. Je vist als het ware elementen uit je onderbewustzijn op, dingen waarvan je misschien niet eens wist dat ze in je hoofd rondspookten. Schrijven is een manier om die nieuwigheden onder ogen te zien of om bestaande g...

  Zondag 4 oktober zette Mens Sana zijn deuren open tijdens open bedrijvendag. We mochten bijna 400 mensen ontvangen. Mensen kwamen niet voor springkastelen, eten, drinken of gadgets. Nee, ze kwamen met échte interesse. Dat bleek onder andere uit de grote aandacht tijdens de lezingen en workshops.   De enorme mix aan mensen viel me op. Daar waar het publiek van Mens Sana tot hiertoe vooral vrouwelijk is, was er ook interesse van mannen. Van heel jonge tot hoog bejaarde mensen. Mensen van dichtbij en veraf. Ze kwamen uit alle hoeken van het land. Na de lezing van 11u bleef mijn publiek nog een half uur zitten. Alles laten bezinken. Er werden vragen gesteld en in vraag gesteld,… Plots vroeg een oudere man met tranen in zijn ogen: ‘ Heeft niet veel van dit alles te maken met hoe waardevol je jezelf vindt? ’ . … Iedereen werd er wat stil van…Voelde zich geraakt,… . Van zijn vraag. Van de manier waarop hij ze stelde. Van de broosheid en kwetsbaarheid in zijn ste...

Ik  trek mijn stoute schoenen aan en besluit deze keer dat ik de blog zal schrijven voor Mens Sana. Helemaal niet gepland, het kwam zomaar in me op en ik heb er zin in. Barbele weet niet dat ik dit hier zit te schrijven. Twee redenen hiervoor en de eerste is direct de belangrijkste. Omwille van de nieuwe wind die door Mens Sana waait, ttz een volledig vernieuwde website, uitbreiding van het aanbod, toekomstige projecten, ontwerp van een brochure, nieuwe visitekaartjes, nieuw promomateriaal, voorbereiding van beurzen, voorbereiding Open Bedrijven Dag, … ging de agenda van Barbele een beetje ‘bol’ staan van de vele to do ’s en afspraken. Gisteren schreef ze me nog in een laatste mail voor het slapen gaan: “Rest zal voor morgen zijn, draaierig van vermoeidheid”. Het raakte me wel. Barbele die ongelofelijk goed leeft naar wat ze ‘verkondigt’, die heel veel aankan, altijd rustig blijft-zelfs in moeilijker momenten-, die steeds alert is, snel reageert op alles, er steeds wil zijn voor ha...

  Dit wordt een delicate blog…. Ik wil dan ook beginnen met te zeggen dat ik deze blog schrijf met het volste respect voor alle mensen die met kanker worden geconfronteerd….. Ook met het volste respect voor alle artsen die het beste voor hebben met hun patiënten. Achteraf gezien blijkt het ook een lange blog te zijn geworden. Neem de tijd en ruimte als je hem wenst te lezen… Afgelopen weekend ging in Kortrijk ‘levenssloop’ door met als doel geld in te zamelen voor Kom op tegen kanker. De bedoeling is dat verschillende initiatiefnemers mensen zoeken om elkaar af te wisselen en zo 24 uur stappen of wandelen. Ruben had met zijn kantoor een standje en zocht mensen die wilden meedoen in naam van zijn kantoor. Ik zegde toe en vertrok rond 19u met de idee een aantal toertjes van 1 km te lopen. ‘Hoeveel zal je er lopen?’ vroeg iemand me. ‘Ik weet het niet, ik zie wel’. Afgelopen jaar was het zo druk dat bewegen veel te veel op de achtergrond kwam. Ik kan het aantal keer dat ik in het park ...