En route met Barbele

  Het lijkt een terugkerende zin te worden: dat van dat  ‘fietsen door het leven’ . Twee dagen geleden tekende ik onderstaande illustratie, bij wijze van verankering van een momentje op de fiets. Ik stelde me die dag al fietsend de vraag hoe mijn ideale partner er dan uit ziet. En weet je welk antwoord onbewust bij me opkwam:  ‘iemand zoals ik’ . Spontaan kwamen vervolgens een reeks kenmerken in me op die ik wel weet te appreciëren aan mezelf en aan anderen. Ik weet het, dat klinkt een beetje zelfgenoegzaam, maar eigenlijk vond ik het wel verrassend leuk. Omdat mezelf eraan herinneren dat ik uiteindelijk de belangrijkste persoon in mijn leven ben, dat ik er mag zijn, de  ‘ziet hoe schoon’  op mijn spiegel… het blijkt te werken: er is een vorm van zelfliefde in mijn onderbewustzijn geïntegreerd. Mezelf graag zien is een vanzelfsprekendheid geworden. En dat is eigenlijk wel een veilige en stevige basis om op terug te vallen op momenten dat m’n (zelf)vertrouwen eve...

  Februari 2014 plant ik een 1000-tal lavendelplantjes op mijn groendak. Twee maanden later geniet ik gedurende 3 warme lentemaanden volop van 150 m² ‘Provence’ op mijn dak. Juli 2014 stel ik vast dat heel wat plantjes verdord zijn van de aanhoudende warmte. We sproeien dagenlang met water. Het komt wel goed, dacht ik, ik telde dat er mogelijks 80 plantjes vervangen zouden moeten worden. Een paar dagen later kon ik er niet omheen: niet 80 maar wel 600 plantjes waren helemaal verdord, droog, dood,… Hier en daar zag ik ook een hoopvol groen stekje … Maar het mocht niet baten… Intussen heb ik al heel veel tijd, energie en geld in mijn ‘lavendel’dak gestoken. Tot vier maal toe heel het dak met zorg herplant… met telkens een niet bevredigend, zelfs frustrerend resultaat… Ik heb al veel frustratie gevoeld rond dat dak dat gedurende het grootste deel van de tijd ook nog eens vol pluizend onkruid stond. Ik begon er zelfs aan te denken het gewoon te verwijderen en het te houd...

  Een stukje uit een mail die ik een tijdje geleden mocht ontvangen van Pascale, die de route ver-sterk jezelf aan het volgen was en op dit moment de route ont-wikkel jezelf volgt. Dag Barbele,   Zomaar … ter ont-spanning een sfeerbeeld ten huize of beter gezegd tuine Pascale. De foto dateert van de zonnige herfstweek na de opleidingsdag van 14 oktober. Een kleine oase van Rust.   Blij mij ingeschreven te hebben voor de trektocht.   Het is helemaal ‘mijn ding’ …  En het ‘compagnon’schap voelt helemaal niet ‘technisch of digitaal’ aan! Een stukje uit een mail die ik vorige week ontving van iemand die ook de route ont-wikkel jezelf aan het volgen is.  ‘Ik begrijp dat jij de keuze hebt gemaakt om mensen niet meer individueel te begeleiden, maar zit toch vast in het idee dat je heel wat loslaat op mensen waarbij ik geen vertrouwen heb in mezelf om hier mee om te gaan. … Hoe maak ik de keuze om hierin geholpen te worden: ga ik op zoek naar externe begeleiding of...

  Vorige week kwam ik er niet toe om een blog te schrijven. De reden is dat de lancering van Compagnon de route midden maart heel dichtbij komt en er momenteel heel wat ‘to do’s’ op ons en op de mensen en teams waarmee we samenwerken afkomen. Heel wat deadlines dus. Deadlines…. een aantal weken geleden stonden Naomi en ik plots stil bij dit woord. ‘Deadline’, heb je al eens goed gekeken en geluisterd naar dit woord?  Dead-line … wat een beladen woord! We zochten de  betekenis  van dit woord op. Wikipedia leert ons dat ‘een deadline de tijdslimiet is die aan een bepaalde werkzaamheid of een aan een proces is gesteld, of de uiterste datum waarop die werkzaamheid of dat proces moet zijn afgerond. Er wordt ook wel gesproken van  fatale datum  of fataal tijdstip, en daarmee wordt benadrukt dat er daarna in het geheel niets meer kan worden gedaan’. Een ‘fatale datum’ !? ,… we gingen op naar de  oorsprong  van het woord En toen leerde Wikipedia ons dat...

  27 november 2017: Naomi, Erika met haar broer en ikzelf spreken af in de loft van Naomi voor een opnamedag. We filmen allerlei sketches waarbij Erika de inhoud van Compagnon de route vertaalt op een ludieke manier. Het doel is beeldmateriaal maken om de website van Les Routiers vorm te geven. Tussendoor vraag ik langs mijn neus weg aan Erika of ze nog iets kan doen als trigger voor de route Selfmanagement die doorgaat eind januari 2018. We verzamelen in het moment de hoeden die er te vinden zijn in de loft van Naomi en in de valiezen van Les routiers en Erika improviseert er instant mee. Dit leidt tot 1min34sec opname in 1 take. We leggen het terug naast ons neer en zijn blijkbaar niet onmiddellijk van plan hier iets mee aan te vangen… Dag 6 van onze creatieweek in Apricale (2 tot 9 december) staat Naomi op met ‘Ik ga vandaag een filmpje maken voor de route Selfmanagement’. Op basis van de 94 seconden filmmateriaal waarbij Erika telkens een andere hoed opzet, brain...

  Ik krijg de laatste tijd vanuit verschillende hoeken te horen dat het voor mensen niet duidelijk is waar ik met Compagnon de route mee bezig ben. Waar is Barbele eigenlijk mee bezig? Mensen kunnen niet altijd mee of begrijpen het niet…. Ik begrijp dit en kan hier makkelijk in komen… En toch is het voor mij zéér helder en duidelijk waar ik mee bezig ben. Het aanbod van Compagnon de route is ruim en divers en toch zéér samenhangend. Wat ik doe en aanbied en het kader waarbinnen dit gebeurt is zeer helder en op een manier ook ‘af’. Dit geeft me heel veel rust. Ondanks de duidelijkheid voor mij, begrijp ik  dat die samenhang nu nog niet duidelijk is voor de buitenwereld. En dat is oke. Want we zijn  reeds gedurende maanden zeer intensief aan het werk ‘achter’ de schermen. De lancering van dit werk en dus de lancering van Compagnon de route is voorzien voor maart 2018. Een lancering die je duidelijkheid zal brengen. Dat is althans onze bedoeling...

We zijn vandaag 5 januari 2018. Het begin van een nieuw jaar. Zoals het hoort wensen we elkaar dan het beste. ‘Beste wensen’, ‘Gelukkig nieuwjaar’, … uiteraard wens ik het je ook toe  en toch voelt dit vreemd voor me aan… Aan iedereen die we deze dagen zien ‘het beste’ wensen. Tientallen, misschien wel honderden keer, … Het heeft in mijn beleving heel vaak iets passiefs, iets leegs. Het wordt zo standaard, automatisch, onbewust en oppervlakkig gewenst dat het vaak niet veel betekenis meer heeft. Ook wordt een ‘gelukkig nieuwjaar’ vaak gewenst met een ondertoon van ‘we kunnen er toch niet veel aan doen’, ‘we hebben er toch niet veel vat op wat het nieuwe jaar ons brengt’. Het klopt dat we niet altijd vat hebben op wat ons leven ons brengt, maar we hebben wel vat op wat wij zelf doen met wat ons leven ons brengt. We hebben veel meer vat op onze realiteit dan we denken, op zijn minst al op onze beleving van onze realiteit. Veeleer heb ik dan ook de neiging  iemand toe te wen...