En route met Barbele

  Morgen is het mijn verjaardag. Verjaardagen, … het heeft me nog nooit echt veel gezegd. Ik voel daar zelf niet zoveel speciaals bij. Ik ben als gevolg hiervan ook niet de meest attente bij en voor verjaardagen van anderen. Uiteraard weet ik wanneer mijn man, kinderen, metekindjes, compagnon en ouders verjaren. Bij hen denk ik er ook meestal aan. Van mijn broers en zussen zou ik het wel eens durven vergeten. Of denk ik eraan de dag ervoor of de dag erna. En veel verder gaat mijn ‘parate verjaardagskalender’-kennis niet. Morgen word ik 42 jaar. Ook leeftijd zegt of doet me niet veel.  Zij het dat ik het best wel aangenaam vind om te ‘verouderen’. Wat me wel iets zegt is mijn werkelijke LEEF-tijd. De tijd dat ik echt geleefd heb. Hoeveel jaar van mijn leeftijd heb ik echt geleefd? Komt mijn leeftijd overeen met mijn LEEF-tijd? Ja ik denk dat ik er toch wel dicht bij zit. Ik denk dat ik mijn leef-tijd waardig ben.  Ja, dan ben ik heel graag zo ‘oud’ mogelijk :). Onderstaand...

  …mijn persoonlijke thema’s. Waar je ook gaat of staat, je persoonlijke rugzak draag je altijd met je mee. Dat werd me de voorbije weken wel weer zeer duidelijk.  Summiere contextschets: ik reis 20 dagen naar de andere kant van de Atlantische Oceaan om mijn vriend te bezoeken en van hieruit verder te werken. Klinkt zeer exotisch, romantisch en luxueus. Een leven vol instragammable moments zou je denken. Is het dat altijd? Nee. Integendeel. De aard van het beestje zorgt ervoor dat ik mezelf niet altijd toelaat daarvan te genieten. Of misschien eerder, dat de oppervlakkigheid van sommige van die instagrammable moments, niet vervullend genoeg zijn. Dat ik meer diepgang en betekenis zoek en wil. Enfin, om het verhaal een vervolg te geven: ook de dagen na  mijn persoonlijk in de knoop geraken , bleef ik nog met heel wat vragen rondtobben in mijn hoofd:  heb ik wel de goede beslissing genomen? was het wel slim om zo sterk naar mijn gevoel te luisteren?  had ik hier r...

  ‘ ’t Is echt niet het moment ’ was het eerste wat ik dacht toen onze auto anderhalve maand geleden perte totale werd gereden. Is het ooit het moment voor zoiets? ‘Nee’, luidt mijn eerste antwoord. Maar achteraf bekeken was het wel hét moment. Achteraf bekeken heeft die aanrijding, die kanteling, die perte totale al zoveel betekenis gekregen en inzicht gegeven voor zowel Naomi als mezelf dat het blijkbaar wel hét moment was. Nu ik het zo bedenk… helemaal het omgekeerde van op school: op school krijg je eerst lessen en dan testen, in het leven krijg je eerst testen en leer je hieruit de lessen (dat is toch te hopen 🙂 ) ‘ ’t Is niet het moment om… ’ Het is niet alleen een gedachte die opkomt bij dingen die ons ongewild overkomen of toe-val-len, we zetten dit echter ook heel vaak in om niet te doen waar we eigenlijk wel naar verlangen. ’t Is niet het moment om  …. van werk te veranderen, minder of meer te werken, een bepaalde cursus te volgen, opnieuw te gaan studeren, eens enk...

   ‘Ik heb weken/maanden weerstand gevoeld tov mijn job… Ik ging er aan kapot, mentaal en fysiek… Loopbaanbegeleiding lukte (voorlopig) niet omdat ik mezelf niet was. Maandag ben ik (uit-)ein-de-lijk bij de huisdokter geweest. Ik heb de weerstand opgegeven (moeten opgeven). Een oplossing is in de maak, maar eerst mentaal en fysiek bekomen… Jullie boek is één van mijn compagnons hierbij! ’ Een berichtje dat we deze week mochten ontvangen van Carolien, één van de deelnemers van ons jaartraject. Een berichtje dat heel beknopt samenvat waar zovele mensen in vast zitten: in weerstand bieden, in vechten tegen. Een berichtje dat ook vertelt wat de kracht van overgave is: een oplossing is in de maak. Zovele mensen bieden weerstand omdat ze bang zijn van wat er is, van de overgave aan wat er is, omdat ze niet willen zien wat er is, want dat heeft consequenties. Terwijl dat wat er is ‘allright’ is, zoals ook Naomi deze week postte in ons ‘support voor onderweg’-groepje, een groepje waar...

  Soms heb ik het ermee gehad… met het pionier zijn. Want ja, zo voelt het wel aan, dat we pioniers zijn, uiteraard samen met nog vele anderen… Pioniers in het verbinden van het oude en het nieuwe Pioniers in de inhouden die we brengen Pioniers in de manier waarop en het concept waarin we die inhouden vertalen en aanbieden Pioniers in het toegankelijk en tastbaar maken van niet zo tastbare inhouden Pioniers in het laten samengaan van live en digitaal, persoonlijk en gezonde afstand, technologisch en toch écht, … Pioniers in het integreren van beeldkracht om tot duurzame verandering te komen Pioniers in authentiek, kwetsbaar en anders durven ondernemen Pioniers in het bouwen van bruggen, bruggen tussen het rationele en emotionele, wetenschappelijke en spirituele, harde en softe, mannelijke en vrouwelijke, oude en het nieuwe, verleden-heden-toekomst, … Kortom, pioniers als  Compagnons en route ‘Pioniers betreden als eersten bepaalde gebieden, wat betekent dat ze hun eigen weg hi...

  Intens. Dat is hoe ik afgelopen weken ervaar. Er is zoveel gebeurd en gevoeld. Er komt heel wat op me af en er gaat heel wat door mij. Yin en yang zijn heel sterk aanwezig deze dagen. In hun extremen en in heel uiteenlopende thema’s. Dood en nieuw leven. Zekerheid en onzekerheid. In verbinding en uit verbinding. Verwerkend en richting gevend. Falen en succes. Kracht en kwetsbaarheid. Alleen en samen. Achteruit en vooruit. Verleden en toekomst. Weten en niet weten. Mijn lichaam weet bij momenten precies niet wat eerst te voelen of verwerken. Ik kan het maar gewoon LATEN ZIJN. Zonder erin te verdrinken, mezelf erin te verliezen of me te laten gaan. En dat is oke. Het kan echt goed gaan met iemand in het niet goed gaan. Soms kan je alleen maar present zijn…. ‘Soms kan je alleen maar present zijn’ . Dat zijn de schone woorden die mijn moeder cadeau kreeg een dikke twee weken geleden. We waren te gast bij psycholoog Bart Schepers en psychiater Dirk Liessens in het Universitair Psychia...