En route met Barbele

  In mei 2013 ben ik begonnen met het schrijven van blogs. Elke woensdag ontvingen mijn ‘volgers’ (hou niet van dat woord  😉  ) een nieuwe blog in hun mailbox. Na enkele jaren werd dat wat veel en schakelde ik over naar een 2-wekelijkse blog op vrijdag. En sinds een 2-tal jaar laat ik het komen wanneer het komt. Soms hoor je me wekenlang niet. Soms hoor je meerdere keren per week. Zoals nu. Ik voelde gisteren dat het tijd was voor een nieuwe video binnen mijn ‘Aan het Licht’-videoreeks. De inspiratie kwam en heb ze uitgesproken. Ik vind het zelf een heel waarde-volle en sterke boodschap, misschien wel de meest belangrijke uit de hele reeks. Gericht naar iedereen die zijn of haar pad van bewustwording gaat. Welke keuzes je ook maakt. Aanleiding van het maken van de video is dat ik veel mensen zich hoor afvragen wanneer dit alles voorbij zal zijn, dat ze het zo niet lang meer volhouden, ... Velen wachten op verandering en verwachten dat die verandering van buitenaf zal kom...

  Ik was er bij! Ja, ook ik was er bij in Brussel afgelopen zondag 21 november. Op die betoging. Ja die betoging waar rellen uitbarstten. Die betoging waarbij de politie werd aangevallen. Ja ik was er bij. Die betoging van en/of georganiseerd door wappies, extreem rechts, anti-vaxxers, complotdenkers, virus- en wetenschapsontkenners, dommeriken, idioten, egoïsten, schuldigen en meer van dat. Een allegaartje dus … Ja, een allegaartje, een ALLE-maalte-GAARTJE. Dat was het! Daar was ik bij. Een immense mensenzee met een ‘allemaaltegaartje’ aan mensen. Jong en oud. Ingeënt en niet ingeënt. Blank, geel, bruin en zwart, … Over partijen, ras, stand, achtergrond, ideologie, leeftijd, religie, scholingsgraad, taal, landsgrenzen, … heen. Een zeer ervaren betoogster schreef dat dit de meest diverse betoging uit haar leven was. Blij dat mijn eerste betoging – al spreek ik liever van een mars- dan deze mocht zijn. Het was sterk. Het was mooi. Het was verbindend. Het was krachtig. Het was hartve...

  De allereerste editie van de herfstroute zit erop. Ik kijk er met een heel warm en dankbaar gevoel op terug. Zoals bij elke route, word ook ik telkens uitgedaagd, of eerder uitgenodigd, binnen het thema van de route. De herfstroute gaat over acceptatie en loslaten, over leven en dood. Ik had vooraf verschillende periodes ingepland om deze route voor te bereiden. Ik bestelde ook verschillende boeken rond de thema’s. Maar telkens kwam er iets tussen. Kort samengevat: ik kwam maar niet tot voorbereiden, noch tot het lezen van mijn bestelde boeken (die zelfs niet allemaal op tijd geleverd konden worden). ‘ Laat het los Barbele, het zal wel kloppen ’, ik hoor het me meermaals tegen mezelf zeggen voorafgaand aan de route. En ik wist dat het zou kloppen. Ik wist dat ik het niet te vol mocht steken met ‘inhoud’, maar dat deze route om ruimte vraagt om wat er zich in het moment wil tonen. En wat zich zou tonen, zou en zal ook kloppen voor de groep. Wat ook bleek. Da’s zo straf. Hoe een gr...

  Je kan nooit verbinden vanuit je eigen gelijk. Je kan niet verbinden door je eigen gelijk te willen bewijzen of anderen van hun ongelijk te bewijzen.’ ‘Als je iemand raakt in het hart, kan er ruimte ontstaan in het hoofd.’ Woorden van Angelo Meijers tijdens de lezingen afgelopen woensdag. Dit is wat hij gedaan en teweeg gebracht heeft voor een divers publiek. Ja mensen die niet, maar ook mensen die wel gekozen hebben voor ‘je weet wel wat’ waren deel van zijn publiek. Ik vind het nu al lastig dat ik aan het ‘opsplitsen’ ben in dit schrijven, want wat doet het ertoe? We zijn allemaal bezorgd, alleen hebben we vaak een ander perspectief. Zo zei Angelo ook. Laat ons dus in verbinding gaan met elkaar en met een open hart spreken en luisteren.  Waarom zie jij wat jij ziet en waarom zie ik wat ik zie?  We moeten niet uitsluiten, maar insluiten. We moeten verbinden. En hoe hou je je hart open? ‘Door het niet te sluiten’ antwoordde Angelo 😉 En misschien is het vanuit dat open ...