En route met Barbele

  Vorige week kwam er een examenperiode-reflectie in me op… Ik vond het als jongere heel moeilijk om vele inhouden uit mijn humaniora-loopbaan ‘vast te houden’. Examenperiodes waren voor mij dan ook heel stresserend. Nu denk ik het te begrijpen… Ik kon heel veel dingen niet ‘vasthouden’ omdat mijn onderbewuste wist dat dat wat aan-geleerd werd ofwel niet klopte ofwel niet relevant was voor waarom ik hier ben. Mijn ‘systeem’ gaf me toen al aan dat het niet zomaar alles aanneemt en al zeker geen dingen die niet kloppen en dat dingen proberen ‘vasthouden’ die niet bij mijn natuur passen heel lastig en stresserend is. Wie heeft het trouwens ooit in zijn of haar hoofd gehaald dat we onze kinderen dingen moeten aan-leren? Of dat we onszelf dingen zouden moeten aan-leren? Klinkt heel onnatuurlijk. Wie heeft er al eens geprobeerd om een boom of water of … iets aan te leren? Ik denk niet dat het zou ‘pakken’ en en zeker niet zou blijven plakken 😉 Fascinerend hoe de natuur bij zijn natuur b...

  ‘ Laat deze cijfers eens weg.’ ‘Pas er eens deze statistiek op toe.’ Mijn eerste vraagtekens bij wetenschappelijk onderzoek kwamen er in 1998, toen ik mijn thesis maakte aan de universiteit. De resultaten van mijn onderzoek lagen niet helemaal in lijn met wat best uitkwam voor de prof waarvoor ik onderzoek deed. Dus gewoon wat cijfers weglaten en hier en daar een andere statistiek op toepassen zodat de beeldvorming wat veranderde en meer in lijn lag met de reeds op voorhand bepaalde (ideale) conclusies… Da’s toch niet sjoemelen? Sindsdien gingen er bij mij ‘alarmbelletjes’ rinkelen telkens ik de woorden ‘ Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat…’  las, zag of hoorde. Ik gooi hiermee de algemene waarde van en noodzaak aan wetenschappelijk onderzoek niet overboord, maar ik ben er sindsdien kritisch en ja, ook (steeds meer) argwanend, in geworden. Zeker als het bepaalde onderwerpen, die ons allen heel erg aanbelangen, betreft. Heel vaak denk ik ‘ Ja het zal wel… ’, zeker als j...

  ‘ Mocht ik hier als de jongere versie van mezelf staan, dan zou ik nu liefst van al heel snel weglopen.’   Zo startte ik mijn gastles een tweetal weken geleden. Ik ging in op de uitnodiging van Vlaio om een gastles te geven in de derde graad van het secundair onderwijs. Een les over het ondernemerschap. Om het ondernemerschap bij jongeren te stimuleren. Veel (zin in) ondernemerschap zag ik niet toen ik de leerlingen zag binnen komen. Ook niet de minste goesting of interesse. Integendeel. Ik bespaar je van wat ik hoorde en zag. Ik vind het ook niet nodig en ergens ook niet oke het hier te beschrijven. De leraar deed de grootste moeite om hen ‘tot de orde te roepen’ en mij te introduceren. Ik aanschouwde het allemaal. De gedachte ‘ Wat kom ik hier in godsnaam doen? ’ zou zeer ‘gerechtvaardigd’ zijn, maar kwam niet in me op. Ik voelde rust vanbinnen. Wel een beetje een gezonde spanning. Maar vooral nieuwsgierig hoe het verder zou lopen. En dat kon alle kanten uitgaan… Het ...

  Vorige zondag was ik even ‘up’ date met mezelf. Een up-date over… … t’een en t’ander … een manisch-depressief universum … intense heftigheid en helderheid … aangeraakte oude pijn en healing … doodlopende en nieuwe wegen … deuren die je sluit en nieuwe die opengaan … je pad voelen, vinden en volgen … pad-vinders en  met gezellen … het leven die je de weg wijst en in alles het beste  met  je voor heeft … de ‘Zit ik wel nog op mijn plek?’ vraag… Tussendoor een kleine, wellicht niet toevallige, ‘windstoot-pauze’, waar ik -wat had je gedacht?- een bepaalde betekenis aan geef;-). En dan heb ik het nog even over waar ik me helemaal enthousiast over voel. Word je graag ‘up to date’ gehouden over dat waar ik me zo enthousiast over voel? Zet je dan op de ‘VIP’-lijst via onderstaande knop. Hou me op de hoogte van de lancering jaartraject 2024 Heb je ook ‘zit ik nog op mijn plek’-vragen?’ Via onderstaande knop kan je me contacteren  met  je loopbaanvraag. Voor deze b...

  Vorige week was ik op lente-route waarin ik mezelf en mijn metgezellen mocht meenemen in de diepgaande ervaring van vasten. Een rode draad doorheen deze week was onze  mind (set). De intentie en  mind (set) waarmee je dergelijk proces ‘aan- en doorgaat’ is zeer bepalend. Het zijn je  intentie en  mind (set) die bepalen hoe je dit ervaart, hoe het proces verloopt en ook hoe je lichaam reageert. Niet in de weerstand gaan, maar net helemaal in voeling zijn met (wat er gebeurt in en met) je lichaam zijn voor mij cruciaal in deze route. Zowel bij het vasten als bij bijvoorbeeld onze ochtendlijke zwem in het ijskoude meer. Jezelf ‘oppompen en oppeppen’ om van hieruit het koude water ‘op karakter’ en vanuit wilskracht in te gaan… dat is niet hoe het werkt voor mij. Voor mij werkt veeleer het tegendeel.  Vanuit een bewuste keuze. Stap voor stap. Elke stap bewust meemaken en voelen. Bij elke stap voelen dat het nu oke is. In het moment blijven. Nog niet bezig...

  Moeiteloos manifesteren. Je hoort er steeds meer over. Via gedachte-kracht, via intenties, via meditaties, via het verhogen van je frequentie, via quantum- of andere sprongen …. Ik geloof niet in moeiteloos manifesteren van alles wat je maar wilt. Ik geloof niet in iets manifesteren via een ‘truckje’. Ik geloof wel in (moeiteloos) manifesteren van wat klopt bij jouw levenspad op dat moment, van wat klopt bij wat jij te ervaren hebt, van wat klopt bij waarom je hier bent. En dan kunnen bepaalde ‘methodes’ zeker van grote (meer)waarde en hulp zijn hierbij. Maar misschien loopt het komen tot een bepaalde manifestatie of realisatie eerder via vele kronkels dan via een moeiteloze rechte lijn, net omdat de inzichten en ervaringen binnen deze kronkels ook ‘in jouw sterren geschreven staan’. Manifesteren is gekoppeld aan doelen hebben in je leven. Doelen hebben is belangrijk. Doelen die een vertaling zijn van je verlangens. De realisatie van doelen ligt in de toekomst. Je leven leven doe...

  De ze zonne-wijzer… fotocredits: Circle of live, Ankie Dierick Ik heb er wat mee. Me  de  weg laten wijzen door  de  zon… De  zon, bron van alle leven op aarde. En dus ook bron van wijsheid voor leven en groei. De  zon. Diezelfde zon waar we ook bang voor zijn of gemaakt worden. De  zon waartegen we ons ‘beschermen’. Met crèmes en donkeren brillen. En er ons op die manier ook van ‘afschermen’… Ik kijk haar liever ‘recht  in   de  ogen’. Ik neem dat wat ze te bieden heeft liever letterlijk  in  me op. Zonnestaren ( in   de  ochtend- en avondzon), via het toelaten van direct zonlicht via  de  ogen is een oeroude genezingsmethode. Het bewust  in  contact zijn met  de  zon en zonlicht voor bewustzijn, gezondheid en geluk, is gaandeweg ‘uit het zicht’ van  de  mens geraakt. Hiermee komt tevens  de  genezende werking van zonlicht  in   de   duisternis ....