Over het over-leven van de dood

 

Afgelopen zondag kwam ik samen met mijn ouders, broers en zussen om de zorgvolmacht voor mijn ouders te bespreken. Mijn moeder zorgde voor een heerlijk ontbijt. Ik vond het best wel bijzonder om zo nog eens, net al vroeger, met ons allen aan de ontbijttafel te zitten. ’s Middags schoven ook de schoonbroers en -zussen mee aan tafel. Het onderwerp ‘wilsbeschikking’ aan je levenseinde of wanneer je ‘wilsonbekwaam’ wordt verklaard bleef hier en daar doorwerken. ‘Zeg …., zouden wij er ook niet beter eens voor kijken wat we willen ingeval dat….’ hoorde ik één van mijn zussen aan haar man introduceren toen hij nog maar net was aangekomen 😉

Ziekte, wilsonbekwaamheid, sterven, overgaan, begrafenis, orgaandonatie….Thema’s die we vaak uit de weg gaan of waar we het liever niet over hebben….

Maar het bleef gezellig en zelfs plezant 😊

Het was voor mij ook de aanleiding om eindelijk eens werk te maken van mijn eigen wilsbeschikking. Dit staat al jaren op mijn ‘to do’-lijstje. Er ligt hier al jaren zo’n formulier om in te vullen, maar dat zijn zo van die dingen die je niet als echt dringend ervaart. Of waar je toch vanuit gaat dat het niet zo dringend is…

Ik heb er echter mijn werk van gemaakt afgelopen dagen en het voelt echt goed dat ik hier eindelijk eens priori-tijd voor heb gemaakt.

De envelop met mijn visie, wil en wensen voor, tijdens en na mijn sterven ligt dus klaar.

Ik ervaarde het invullen hiervan niet als een formaliteit. Ik ervaarde het als iets van cruciaal belang. Eens te meer besef ik weer hoe weinig affiniteit ik voel met de ‘gangbare gang van zaken’ betreffende dit onderwerp, net zoals met nog meer onderwerpen…

Er gebeurt in mijn aanvoelen zoveel tegen de (menselijke) natuur, tegen de natuurlijke gang van zaken en tegen mijn natuur in. Binnen de systemen klopt er voor mij zoveel niet. Of heb ik er althans een andere kijk, visie en aanpak in. Binnen het school-& opvoedingssysteem, binnen het economisch & financieel systeem, binnen het politiek & overheidssysteem, binnen het rechtssysteem, binnen het wetenschappelijk & gezondheidssysteem… kortom zowat binnen het gehele maatschappelijke systeem.

Ik zeg niet dat ik alles verkeerd vind, dat ik overal tegenin ga of dat het allemaal slecht is. En ik zeg al helemaal niet dat het niet vol van de goeie intenties zit bij de meeste mensen die binnen die systemen werken en functioneren. Het is ook niet dat ik altijd en overal tegen systemen in ga. Wel daar waar er over mijn grenzen gegaan wordt.

Ik kom al vele jaren en de laatste jaren des te meer tot de vaststelling dat ik soms wel ondersteboven, achterstevoren of binnenstebuiten moet denken en handelen ten opzichte van de opgedrongen narratieven binnen de systemen, als ik mijn hart, mijn intuïtie, mijn natuurlijk aanvoelen, mijn denken, voelen en handelen trouw wil zijn. Of dat ik soms ook wel eens een ‘dwarsligger’ moet zijn … Dit is en blijft voor mij echter de enige weg. Een weg die ook zijn weg vindt op, langs, over, tussen, boven of onder de reeds jarenlang gebaande paden…

Het gaat mij ook niet zozeer over tegen iets zijn, maar over voor iets staan. Het verschil ligt in en vertrekt uit een andere visie. Een andere levensvisie. En dat heeft impact op de visie op alle onderdelen van het (maatschappelijk) leven. Ik focus en ga vooral voor wat juist en kloppend voelt voor mij. Ik sta vooral vóór waar ik voor sta en niet tegen wat geldend is. Hoewel ik steeds meer ervaar dat ik niet anders kan dan ook tegen bepaalde dingen in te gaan. Of dingen niet te laten gebeuren. Zo ook betreffende mijn levenseinde. Ik vind het eigenlijk straf dat ik mijn wilsbeschikking, die voor mij het meest logisch, natuurlijk en kloppend aanvoelt, zo expliciet moet melden en dat wanneer ik dit niet doe, vele -voor mij cruciale- zaken helemaal omgekeerd zouden kunnen gebeuren. Sterven is een groots en bevrijdend transformatieproces voor de ziel. Na het sterven ben je niet dood, maar ben je ‘over gegaan’ naar een andere vorm van leven, een andere bewustzijnsvorm. Na het sterven start een nieuwe levenscyclus. We overleven dus allemaal onze eigen dood 😉 Althans vanuit mijn visie en innerlijke weten…

Uiteraard heeft de manier waarop je sterft en overgaat invloed op dit transformatieproces. De manier waarop er in onze maatschappij en instanties over het algemeen gekeken wordt naar de dood en omgegaan wordt met stervenden is een manier die ik voor mezelf uitdrukkelijk niet wil. Ik wil niet klinisch dood gaan, maar menselijk sterven. En daar horen heel concrete zaken bij. Voor mij dus des te belangrijker om mijn kijk en wensen hieromtrent expliciet neer te schrijven. Ik zie en hoor ook steeds meer welke gevolgen het kan hebben wanneer je dit niet doet. Op vele vlakken wordt er voor jou gekozen als jij niet expliciet een bewuste keuze maakt. Als jij niet kiest, wordt er voor jou gekozen of hebben jij of je nabestaanden niet meer te kiezen…

Ik ben me er momenteel ook des te bewuster van gezien ik de levende weg kit rond geboorte & sterven aan het afwerken ben. Afgelopen weken heb ik me op verschillende manieren in dit thema ondergedompeld. Ook de herfstroute, boeken, getuigenissen, de herinnering van het heengaan van mijn broer, ja zelfs wetenschappelijk onderzoek maar bovenal mijn eigen ‘intunen’ op dit thema en contact maken met dat wat groter is dan onszelf maakten hier deel van uit. Dit was een extra stimulans om eindelijk priori-tijd te maken voor het vastleggen van mijn administratieve wilsbeschikking. In mijn wilsverklaring heb ik dan ook vermeld dat mijn visie, kijk en wensen in overeenstemming zijn met wat er in deze set staat beschreven. Het is mijn wens dat mijn nabestaanden me vanuit deze visie laten overgaan. Overgaan naar een nieuwe bewustzijnsvorm, overgaan naar een nieuwe, andere vorm van leven. De cyclus van geboorte & sterven is voor mij dan ook een oneindige cyclus waarbij de start van elke cyclus onder de vorm van geboorte & sterven voor mij van groot belang is.

En nu ga ik vooral door met leven hier op deze aardse planeet. Ik heb niet het gevoel dat ik hier al ‘klaar’ ben 😉. En ook voor mijn huisgenoten is het goed geweest…. ‘Mama, is het voor binnenkort misschien?’ vroeg mijn oudste zoon Joran toen ik hem vroeg om als getuige een document te ondertekenen nadat ik mijn man en kinderen ook al één en ander had gezegd… Zo midden in hun blok- en examenperiode 😊.

Mijn sterven is dus ‘geregeld’, in het volle besef dat daar in wezen misschien niet veel of zelfs niets aan te regelen valt, dat alles toch loopt zoals het dient te lopen.

Toch voel ik me op een manier ‘gerust’ nu, studeren jullie maar rustig verder…

Nog één iets misschien, mijn papieren zitten in een oranje envelop die momenteel in dat karretje naast mijn bureau ligt 😉

Mijn sterven is dus ‘geregeld’, in het volle besef dat daar in wezen niet veel of zelfs niets aan te regelen valt, dat alles toch loopt zoals het dient te lopen, zoals het in ons ‘levens-boek’ beschreven staat of voor-zien is. Een wilsverklaring … alsof we hier iets over te ‘willen’ hebben …. Deze ‘administratie’ in orde brengen voelt dan ook niet aan als iets wat ik ‘geregeld’ heb en al zeker niet als iets waar ik in essentie vat of controle over heb. Dat hoeft ook helemaal niet. Het voelde gewoon als een uitnodiging, als iets wat aan me trok. Het ‘trekken’ heeft een tijd geduurd. Ik ben geen ‘administratie-mens’, heb er zelfs een grondige weerstand en uitstelgedrag op… Maar toch trok het en bleef het trekken. En als iets aan je trekt, heb je ernaar te kijken zodat het niet meer hoeft te trekken. Blij dat ik ernaar gekeken heb en het nu ook voor ‘bekeken’ kan houden 😉

barbele