Komt wat komt

 

Eerst en vooral: van harte welkom als je voor het eerst een schrijven vanuit  ‘Barbele en route’ ontvangt. Afgelopen weken  sloten heel wat nieuwe mensen zich aan op mijn ‘metgezellen-lijst’.  Dit heeft veel te maken met de lancering van mijn ‘vind-je-pad-7-daagse’ , waarbij ik intussen al met honderden mensen even onderweg mag zijn van 14-20 november 2024. Ik kijk er alvast al heel erg naar uit. Heel welkom dus, ook op mijn ‘metgezellen’-lijst. Zo nu en dan ontvang je als ‘metgezel’ een schrijven van mij. Over hoe het me vergaat, wat er op mijn pad komt, welke in-zich-ten op een bepaald moment belangrijk voor me zijn… In 2013 startte ik met een wekelijkse blog. Enkele jaren later schakelde ik over naar een blog om de 2 weken. En nog enkele jaren later ging dit spontaan over in ‘wanneer het komt’.  Je kan deze allemaal terugvinden via deze link. En terwijl ik naar deze link ga om ze hier te delen, valt mijn oog op waar ik mijn laatste schrijfsels beide mee begin: ‘Lang geleden dat ik nog eens iets schreef/deelde…’, dit terwijl ik zoveel beleef en te delen heb… maar het er dus 'niet van kwam of komt' ...

‘Wanneer het komt’, dat is  -zonder dit zelf bewust gewild of gepland te hebben - , zowat de rode draad of mijn kompas in mijn leven de laatste jaren.   ‘Wanneer iets komt, hoe iets komt en vanwaar iets komt’, … ik word er vooral door verrast, of ik laat me erdoor verrassen. Of dit nu door een vraag, een situatie, een gebeurtenis, een ervaring, een ontmoeting, een uitnodiging is… Mijn leven toont zich in elk geval alsmaar meer van zijn (of haar? ;-)) meest verrassende kant ;-) Het komt met vragen, uitnodigingen en situaties die ik zelf nooit zou kunnen bedenken en waar ik zelf nooit naar zou vragen. Ik sta er zelf van en naar te kijken:  hoe en waarmee mijn leven en agenda ingevuld worden, zeker het afgelopen jaar. Ik heb precies zelf niet ‘veel in de pap’ te brokken…  En steeds meer voel ik dat dat ook helemaal niet hoeft.  Het Leven brengt me waar ik mezelf nooit zou brengen.  En het Leven geeft me wat ik mezelf nooit zou kunnen geven…. In juni 2016 koos ik er heel bewust voor om terug meer ruimte te creëren. Ik stond de hele tijd ‘open’, mijn agenda stond vol met begeleidingen en opleidingen. Het was een waterlelie die me raakte. Ik schreef er toen deze blog over. Niet veel later heb ik grote professionele keuzes gemaakt.

Ik voel een duidelijke ‘voor’ en ‘na’ sinds mijn ‘waterlelie-in-zicht-moment’. Ervoor kwam dat wat ik ‘realiseerde’ heel sterk uit mezelf. Uit een gedrevenheid. Uit een geloven in iets. Uit wilskracht ook. Erna, sinds 2017, heb ik steeds meer het gevoel dat ik het niet meer ben die beslis. Misschien was dat ervoor ook niet het geval, maar toen was ik me er in elk geval niet zo bewust van. Sindsdien voel en ervaar is steeds duidelijker dat ik veeleer geleid wordt dan dat ik zelf de leiding te nemen heb.  Op je pad zitten, je hart volgen gaat voor mij dan ook vooral over het volgen van wat je 'ingegeven' wordt, over volgen wat je aan-spreekt, over volgen van wat zich aan je toont of  'open-baart'...  In dat voelen, in dat ervaren, daarin liggen mijn wortels van een heel diep vertrouwen. Daarin liggen ook mijn vrijheid en mijn rust. Hoe tegenstrijdig het ook mag klinken. Mijn rust en mijn vrijheid liggen net in het ervaren en van hieruit het weten dat ik mijn leven niet zelf uit te stippelen, te bepalen of te leiden heb, maar me 'gewoon' te laten leiden heb. Vrijheid ervaren in net niet perse vrij te moeten of te willen zijn. Maar vrijheid ervaren in mij geleid en ondersteund voelen in en door het Leven zelf.  Want ook daar sta ik met grote ogen op en naar te kijken… Op hoe sterk ik ondersteund mag worden. Ergens zit in terug in een soortgelijke situatie als in 2016. Mijn agenda staat terug bomvol. En toch is en voelt het zo anders. Deze keer ben ik het niet die bepaalt hoe, waarmee en wanneer mijn agenda ingevuld wordt. Op de één of andere manier wordt het ingevuld. Op een manier en met een hoeveelheid waar ik zelf niet voor zou kiezen. En toch mag ik ervaren dat ook dat, op dit moment, helemaal klopt.  Want het loopt en het lukt. Zonder me te forceren. Zonder in overdrive te gaan.  Ook in en met mijn gezin weten we hierin een weg te vinden.  Op een bijzondere manier ‘ontvang’ ik inspiratie en energie op exact de juiste momenten. Ook al is dat midden in de nacht, wat wel vaker het geval is. Ik heb dan maar ‘gewoon’ op te staan en die inspiratie en energie te volgen. Zonder te denken of te geloven dat ik de dag erna dan misschien wel heel moe zal zijn. Ik heb te voelen waar ik ‘ja’ en waar ik ‘nee’ op te zeggen heb. Maar ook dat wordt me duidelijk getoond. Soms denk ik ‘hoe ga ik dat in Gods-naam klaarspelen?’. Zoals die ‘ja’ op de vraag of ik de lessen ziektesymboliek wil geven op de Levensschool. Ik voelde en zei 'ja', terwijl mijn agenda heel duidelijk 'nee' zei. Me een heel ‘nieuwe’ inhoud eigen maken, er een cursus en presentatie voor in elkaar steken. Met geen enkele dag ‘vrij’ in mijn agenda. … Op één of andere manier is dit, bijzonder goed ‘gelukt’. Vorige week zaterdag gaf ik de vierde lesdag. Ook de samenwerking met Katrien Van lent die zorgde voor zeer sprekende beelden voor dit vak, heb ik als heel bijzonder ervaren. Zonder ook maar iets te forceren. Zonder ook maar iets te verwachten. Zonder in overdrive te gaan. Deze vier lesdagen voorbereiden en geven hebben me zoveel gegeven. Het heeft me heel wat verdieping gegeven en het deed ook heel wat puzzelstukjes in elkaar vallen. Ik hoorde die bijna letterlijk vallen op vele momenten dat ik voor de studenten stond en de inhoud bracht. Inzichten die er tijdens de voorbereiding nooit zouden komen, maar tijdens het uitspreken en uitleggen gewoon 'vielen'.  Bijzonder. Ik voel dat ik er meer mee te doen heb. Ik merk ook een grote interesse in het thema ziektesymboliek toen ik er af en toe wat over deelde via instagram. Ziektesymboliek, waarin we bereid zijn om het  ‘échte voor-schrift’ van een symptoom te ‘ontvangen’, waarin we de weg van de  ‘zin van ziek zijn’ bereid zijn aan te kijken…

Ik zie wel wat ik er verder mee ‘moet’. Het Leven toont het me wel. Daar ben ik intussen wel gerust in  Eens het zover is, hoor je me wel. We zien wel ‘hoe lang geleden’ het tegen dan zal zijn  Het is in elk geval overduidelijk dat elke vraag en elke ervaring een doel, een zin, een betekenis heeft. Ook al wordt die zin, die betekenis, die be-doel-ing vaak pas achteraf duidelijk. In het moment zelf kan je vaak niet anders dan te vertrouwen dat iets wel zal kloppen, dat iets wel zijn zin en betekenis zal hebben en zich op het juiste moment zal tonen.   In veel van mijn ervaringen voel ik de uitnodiging om dingen te verwerken, te plaatsen en van hieruit door te geven. Ik ervaar dat mijn begeleidingen en trajecten er een telkens een extra laag bij krijgen, zowel in de diepte, de hoogte als de breedte. Donderdag vertrek ik naar Frankrijk op herfstroute. Wat kijk ik er zelf naar uit. Wat zal ik er ook zelf deugd van hebben. Je hebt mij hier wellicht niets over zien of  horen communiceren. Je zag het misschien hooguit eens ergens op mijn kalender staan.  De herfstroute 'in de kijker' zetten kwam  maar niet. En ik voel nu al hoe sterk het klopt dat ik deze route met Tine mag gaan. En ook met Aline die ‘last minute’ of eerder ‘in the minute’ vroeg of ze nog eens kon ‘were keren’ . We hebben voor ons kleine groepje zelfs 2 koks mee. Laurence en Birgit gaan mee om voor ons te koken. Ook voor hen is de kleine groep oke. Wat zal ik van hun 'zorgen voor ons' genieten. En ook mijn moeder gaat mee. Ja, zo zijn we eigenlijk wel al met 6 . Benieuwd wat het ons brengen zal. En benieuwd of en wat ik erover vertellen zal . Zo, dat is het voor deze ‘update’, wat ineens ook even een ‘up-date-met-mezelf' was. Even heel bewust stil staan. Ik voelde dat ik wat wilde schrijven. Ook al wist ik niet precies wat. Dan weet ik dat ik gewoon 'te beginnen' heb en al schrijvend wordt het duidelijk. Net zoals je pad zich gaande-weg aan je toont.  Wat eruit wilde komen is dat we echt geleid worden. En dat we die leiding niet in de weg te staan hebben. Niet in de/je weg staan… misschien is dat wel de essentie van wat ik doe en breng met mijn werk. Dat is ook wat ik van 14-20 november meegeef in de ‘vind-je-pad-7-daagse’. Want je pad is er al. Je hoeft het dus niet te zoeken. Je hebt alleen niet in de weg te staan zodat je pad zich aan je kan tonen of zich aan je kan 'open-baren'.  Ik geef je tijdens deze gratis 7-daagse de (volgens mij dan toch) grootste weg-versperringen op (de weg naar) je pad mee. Reis je ook graag mee? Je bent welkom. Inschrijven kan via deze link.  Zoals je wellicht al ondervonden hebt, zijn ook essentiële oliën, intussen heel trouwe metgezellen op mijn pad. Benieuwd naar waarom en hoe dan? Hieronder vind je de nieuwe data wanneer ik je hier heel graag meer over deel.  Herfst-groet,  Barbele

Op de door mij geplande planning ;-)