Operatie-, hospitalisatie-, medicatie- en revalidatie-ervaringen

5 maart – het leven legt me stil

Ik word vanuit bijna stilstand omver geskied. Mijn ski-latten klikken niet uit. Ik hoor en voel zowat alles in mijn beide knieën kraken, scheuren en breken.

Sindsdien ben ik een weg aan het gaan die ik niet gepland, noch voorzien had.

Ik deel hierbij wat operatie-, hospitalisatie-, medicatie- en revalidatie-ervaringen voor wie daar mogelijks wat van opsteekt of wat aan heeft en voor wie gewoon nieuwsgierig of gewoon begaan is😉

23 april – operatie rechterknie (reconstructie voorste kruisband)

‘We verdoven bij deze operatie wat extra aangezien dit een nogal pijnlijke operatie is’ is het laatste wat ik de anesthesist hoor zeggen.

Het volgende moment word ik wakker in de recovery.

Er wordt mij een waterijsje aangeboden.

Ik bedank vriendelijk.

Dit wordt mij nog een aantal keer opnieuw aangeboden.

Blijkbaar zou je hierdoor minder misselijk uit de verdoving komen.

Ik voel me niet misselijk en mocht dan wel zo zijn, dan heb ik daar mijn eigen middeltjes voor😊

De laatste verpleegster die me een waterijsje wil opdringen, ziet me duidelijk als een lastige patiënte. Al van in de recovery 😅🙈

Ik moet een nacht blijven slapen in het ziekenhuis. Dit zou nodig zijn omwille van de noodzakelijke pijncontrole.

De zorg is dan ook volledig gericht op de pijn onder controle houden via het aanbrengen van ijs en het nemen van veel pijnmedicatie. Het protocol wordt heel strikt gevolgd. Het ijs wordt vaak vervangen en om de enkele uren komen ze me nieuwe en bij momenten steeds zwaardere pijnmedicatie geven.

• Hoe gaat het met de pijn?
• Goed, de pijn die er is, is heel goed te verdragen.
• Hier je pijnmedicatie!
• Maar ik heb geen pijn!?
• Je moet die toch nemen en al zeker bij een voorste kruisbandoperatie want dat is sowieso pijnlijk.
• Mag ik ze niet nemen wanneer ik de pijn voel komen?
• Nee, je moet de pijn voor zijn.
• Mag ik ze dan straks nemen, samen met mijn eten?
• Nee, want dan raakt de planning in de war.

De verpleegster blijft staan. Ze voelt dat ik weigerachtig ben, en ze zou er persoonlijk op toezien dat ik de medicatie zeker in neem. Ik voel me als 48-jarige behandeld, bekeken en benaderd als een klein stout kind dat goed in de gaten moet gehouden worden (en ook in het geval van een kind zou ik het niet rechtvaardigen).

‘Oke dan’ zeg ik, duidelijk niet overtuigd.

Ik duw op de knop om mijn bed rechter te zetten.

Ik kom traag recht

Ik open traag de fles water.

Ik duw de pil traag uit de verpakking.

En dan word ik ‘gered’. Een collega roept de verpleegster naar de gang.

De pil verdwijnt 😉  

Ik wil niet perse tegendraads doen, maar ik zie echt niet in waarom ik pijnmedicatie zou nemen wanneer ik geen of bijna geen pijn ervaar.

Zowel op (het nut van) zwelling en ontsteking als op pijncontrole en pijnmedicatie heb ik een andere kijk. Ik stel al snel vast dat hier echter geen openheid, geen ruimte, geen tijd en geen flexibiliteit voor is. Er is geen oor naar en er zal al zeker geen gehoor aan gegeven worden. Ik heb hun protocol te volgen.

Ik zoek een weg in niet lastig moeten doen, maar ook mezelf respecteren. Drie weken later is ook mijn linkerknie nog aan de beurt en ik heb hen dan toch ook liever en beter niet tegen me, zo denk ik.

Ik heb ‘mijn werk’ gehad met die ‘tussenweg’ vinden en volgen! 😉

Uiteindelijk is het me ‘gelukt’ om alle pijnmedicatie te doen ‘verdwijnen’ en ‘in het geniep’ mijn eigen preparaten met essentiële oliën te maken en te nemen.

Telkens ze het ijs kwamen verversen voelde ik ‘dit klopt niet’, dit is niet wat mijn lichaam nodig heeft om zo optimaal mogelijk te genezen. Je lichaam doet niets zomaar. Het is heel logisch dat er zwelling en ontsteking komt na zo’n ingreep. Via de zwelling en ontsteking voert mij lichaam daar enorm veel en belangrijk ‘herstelwerk’ uit. Ik voelde dat ook letterlijk. Ik kon eigenlijk zelfs genieten van de warmte en ontstekingspijn omdat ik letterlijk voelde hoe hard mijn lichaam daarmee aan de slag ging om herstelprocessen uit te voeren. Ik voelde het letterlijk genezen.

Telkens een verpleegster nieuw ijs kwam leggen voelde ik heel duidelijk dat dat niet klopte voor mijn lichaam. Die scherpe, koude ‘ijsscheuten’ voelden heel onnatuurlijk en tegenstrijdig aan. Ik kon ze niet snel genoeg verwijderen.

Ik ben dan ook heel ‘stout’ geweest onder de lakens. 😉Telkens trok ik de velcro’s van dat ijsverband open, haalde de ijszakken eruit en verwarmde die op mijn buik. Toen ze mijn lichaamstemperatuur hadden, stak ik ze terug.

Nogal tegen mijn natuur in, heb ik er dus vooral ‘gedaan alsof’. Alsof ik de pijnmedicatie nam, alsof ik het ijs zijn ‘werk’ liet doen, alsof ik daar oke mee was.

Ik voelde me echt als een ‘stout’ kind en het was bij momenten ook spannend. Stel je voor dat ze mijn lakens hier komen verversen en die ijszakken op mijn buik zien liggen. Of dat ze me mijn eigen natuurlijke pijn- en herstelpreparaten zien maken. Ik denk niet dat ze ermee zouden kunnen lachen 🙈

Aline kwam ook even langs om me traumeel te brengen (was ik vergeten) en helichrysum aan te brengen op mijn net geopereerde knie onder het dikke verband. We voelden ons als twee stoute kinderen 😅🙈

Ik snap dat visies anders kunnen zijn en ik snap dat er protocollen zijn die gevolgd moeten worden. En ik snap ook dat ik me wat te schikken heb naar hoe ze daar werken.

Ik ervaar het echter als heel jammer dat de zorg in mijn (en wellicht in de meeste) geval(len) totaal niet is afgestemd op de patiënt, maar uitgaat vanuit een algemeen protocol dat op exact dezelfde manier voorgeschreven en gevolgd moet worden door iedereen die die bepaalde ingreep ondergaat.  En dat daar zeker niet van afgeweken mag worden!

Deel van het protocol is ook dat de verpleging bij elke ‘tussenkomst’ vraagt naar je naam en geboortedatum. Wanneer ze je bloeddruk komen meten, pijnstilling komen brengen, temperatuur komen meten, komen vragen wat je wilt eten, je eten brengen, ijs verversen, wonde ontsmetten, …. Zelfs al hebben ze je al 6 keer gezien. Op zich snap ik ook dit uiteraard. Het is om ervoor te zorgen dat ze elke ‘tussenkomst’ zeker op/bij de juiste patiënt uitvoeren. Het leidt echter ook tot absurde situaties. Zo kwam een stagiair verpleger bij me langs. Hij vroeg me dus eerst naar mijn naam en geboortedatum. Toen hij het nodige gedaan had, vertrok hij. Twintig seconden later kwam hij terug want hij was iets vergeten. Hij vraagt me dus terug naar mijn naam en geboortedatum. Ik kijk hem aan en zeg/vraag: ‘Ik hoop dat je toch nog weet dat ik netzelfde persoon ben van 20 seconden geleden? ‘ 😉. ‘Ja, maar ik moet dit vragen om zeker te zijn dat je de juiste persoon bent.’ Ik zag en begreep dat hij deed wat hij moest doen en wilde het hem verder niet lastig maken. Ik liet het zo. Maar blind de protocollen volgen kan lachwekkend worden. Op de duur wilde ik het proces wat versnellen… maar het pakte niet 😉. Wanneer ik ‘Barbele’ antwoordde op de vraag wat mijn naam is, krijg ik steevast de ‘vervolgvraag’ ‘en dan?’ Ze moesten voor de zekerheid toch zeker weten dat mijn familienaam nog steeds ‘Kindt’ is. Idem met mijn geboortedatum. ’19 januari’ volstond niet. Ik moest aantonen dat ik voor de dertigste keer nog steeds wist dat ik in 1977 geboren ben. 😉

Ja, vergeef me dat ik er wat mee lach ….

Want tegelijkertijd begrijp ik oprecht vanwaar dit soort protocollen komen en voor wat ze dienen. Of wat ze willen voorkomen.

… ze echter zo strikt volgen kan echter absurd worden …. En ook hier kan ik ergens ook weer snappen waarom ze die strikte lijn trekken …

’t Is dus oke hoor. Ik frustreer me er niet in of dit moet ook niet perse anders. Alleen wel wat grappig nu en dan.

In mijn geval ervaar en zie ik het te volgen protocol onder de vorm van het nemen van heel  veel voorgeschreven pijnmedicatie (7 tot 11 per dag gedurende minstens 8 weken) en ijs leggen (waarmee je de zwelling en ontsteking tegenwerkt) als het (zelf)genezend vermogen van mijn lichaam volledig tegenwerken. De herstelprocessen die mijn lichaam via oa zwelling en acute ontsteking helemaal vanzelf inzet, worden hierdoor tegengehouden waardoor de (natuurlijke) genezing tegengehouden of op zijn minst enorm vertraagd wordt.

Ik kies, verken en ervaar in eerste instantie liever de natuurlijke wegen en eens thuis kon ik mijn eigen protocol met ‘succes’ en zonder ‘pottenkijkers’ volgen.

Drie weken na mijn eerste operatie en tegelijk de dag voor mijn tweede operatie heb ik een post-operatieve-controle-afspraak bij de chirurg voor mijn rechterknie. Ik zie dat hij versteld staat van hoe mooi mijn operatie-wondes genezen. ‘Ik heb daar een heel goed zalfje voor met essentiële oliên’ zeg ik hem. Ik zie hem wat met zijn ogen draaien. Ik zwijg wijselijk. Ik wil dat hij mij de dag nadien goed, met aandacht en met zorg opereert 😉.

‘Waarom moet ik eigenlijk blijven slapen?’ vraag ik hem nog.

Dat is voor de pijncontrole, zegt hij.

‘Ik kan toch evengoed thuis pillen nemen’ zeg ik hem. En ik heb vorige keer niet veel pijn ervaren.

Ik ben vrij stellig dat ik naar huis wil en geen overtuigende redenen hoor om in het ziekenhuis te moeten blijven. Ook de chirurg vindt die niet en ’t Is oke voor hem dat ik de dag van de operatie al naar huis ga.

Wat ben ik hier blij mee! En ook dat ik minder lang ‘trucken’ zal moeten uithalen om mijn protocol te volgen 😉.

Trouwens ook even melden dat ik op verschillende vlakken ook zeer tevreden ben over de chirurg en het ziekenhuis!

14 mei – operatie linkerknie (reconstructie voorste kruisband)

Ook de tweede operatie verloopt vlot.

Er wordt in de recovery maar 1 maal een waterijsje aangeboden en mijn ‘nee dankjewel’, wordt ook onmiddellijk aanvaard. 😉

Eens in mijn kamer ontmoet ik terug de streng controlerende verpleegster van de eerste keer. Ze kan er duidelijk niet mee om dat ik blijkbaar naar huis mag. Ook met het feit dat ik haar zeg dat ik de afgelopen 3 weken niet veel pijn had, past duidelijk niet in haar idee over wat je hoort te voelen na een voorste kruisband-operatie. Ze is verder rustig tegen mij en ziet het niet meer als haar persoonlijke verantwoordelijkheid om erop toe te zien dat ik zeker de medicatie neem. Ik denk dat ze door heeft dat het geen zin heeft en ik mijn zin toch doe 😉

Ik word opvallend minder in de gaten gehouden dan de eerste keer. Ik verstop ook mijn oliën niet meer en zet en gebruik ze ‘in het zicht’. Ik zie de verpleegsters en ook de chirurg ernaar kijken. Ze denken. De een al bedenkelijker dan de ander. Maar ze vragen niets. En ook ik geef geen ongevraagd advies 😉

Mijn kamergenote toont grote interesse. Ze had het precies ook al door dat ik er een andere visie op nahield.. Ze heeft ook haar tweede aangeboden pijnstiller niet genomen 😉

Komende maanden revalideren-revalideren-revalideren

Ik heb een lange revalidatie te gaan. ‘k Heb het hier in huis al verschillende keren als ‘toeschouwer’ meegemaakt. Met 6 kruisbandoperaties (mijn 2 operaties niet inbegrepen) in ons gezin zijn we niet aan ons proefstuk toe. Ik doe er ineens 2 in 1 keer bovenop . Seppe zit in zijn laatste weken revalidatie wanneer ik eraan begin.. Bovenop de 6 kine-beurten per week (3 voor de rechterknie en 3 voor de linkerknie) en de dagelijkse oefeningen (waar ik al snel een uur ‘zoet’ mee ben, word ik hier thuis geobserveerd en gecorrigeerd door 3 ervaringsdeskundigen. ’t Is dus best wel intensief en ook wel wat zoeken met zo 2 revaliderende knieën (momenteel ook nog eens op een heel verschillend tempo) tegelijk.  

Het is echter wel motiverend te mogen ervaren dat mijn herstel heel vlot gaat. Zowel van de rechter- als van de linkerknie. Drie dagen na mijn eerste operatie trok ik al naar Frankrijk om er de lente-route te begeleiden. Ik heb weliswaar niet zelf gereden en het was een 1 op 1 route. Twee dagen na mijn tweede operatie gaf ik mijn jaartrajectsessies in Lochristi, Marke en online.  

Ik geloof niet het toevallig is dat mijn herstel zo vlot gaat en ik zo snel terug kan functioneren. Ik geloof dat dit grotendeels komt doordat ik met (de genezing van) mijn lichaam meewerk in plaats van het tegen te werken. Ik geloof dat dat komt doordat ik mijn lichaam geef wat het nu extra nodig heeft. Extra suppletie van hoge kwaliteit en ook de essentiële oliën zet ik heel sterk in. Bij pijn, voor cel- pees- en spierherstel, voor wondheling, voor litteken-herstel, voor vochtophoping, om mijn spieren te ontspannen, voor de botbreuken (die intussen wellicht volledig hersteld zijn), om infecties te vermijden, antibacterieel, natuurlijk ontstekingsremmend, bloeduitstortingen sneller laten ‘oplossen’, …

Ik heb ervoor gekozen om ook de voorgeschreven anti-biotica en ontstekingsremmers niet te nemen. Niet omdat ik hier tegen ben, wel omdat ik natuurlijke alternatieven heb waar ik al zo lang een heel sterke werking van mag ervaren. Ik benadruk dat dit mijn keuze, en geen algemeen advies, is!! De voorgeschreven prikjes met bloedverdunners nam ik dan weer wel na mijn eerste operatie.

Sinds mijn ongeval 5 maart heb ik nog geen pijnmedicatie nodig gehad. Dit blijkt bij dergelijke schade/diagnose/operatie zeer uitzonderlijk te zijn. En het is niet dat ik het op karakter doe of iets wil bewijzen. Ik kies er gewoon voor om vanuit voeling met mijn lichaam, de ondersteuning hierop af te stemmen. Hierbij kies ik, om vele redenen en voordelen, in eerste instantie voor een natuurlijke weg. Wanneer dit niet zou volstaan of niet zou werken, heb ik er absoluut geen probleem mee om me ook door chemische medicatie te laten helpen.

Zo slaap ik al sinds mijn ongeval 5 maart totaal niet goed. En sinds mijn tweede operatie slaap ik bijna helemaal niet meer. Ik vind mijn houding niet, ik voel meer pijn, ik lig de hele nacht te woelen en te draaien. Dat begint te wegen en laat zich voelen. Ik voel dat steeds groter wordend slaaptekort ook een nefaste invloed zou beginnen hebben op mijn herstel. Na 5 nachten waarin ik letterlijk niet geslapen heb, heb ik er twee nachten geleden voor gekozen om de klassieke pijnstillers te nemen. Ik sliep die nacht voor het eerst weer eens enkele uren aan een stuk. Ook al ervaar ik niet echt zware pijn, wellicht is het toch de pijn die me uit mijn slaap houdt. Als medicatie me hier dan even in kan helpen, dan kan ik daar ook echt voor kiezen.

Maar zonder nadenken gedurende minstens 8 weken  7 tot 11 voorgeschreven pillen per dag nemen terwijl ik perfect kan functioneren met de pijn die goed te verdragen is? Nee, daar pas ik voor. Ik heb liever de voeling te behouden. Het is net door pijn te onderdrukken dat je zou overbelasten.

Zo mag ik normaalgezien pas na een maand met de auto rijden. Vijf dagen na mijn tweede operatie deed ik al eens een testritje en dat lukte. Net omdat ik geen pijnmedicatie neem, kan ik er dan ook op vertrouwen dat het ook voor mijn knieën oke is. En het bespaart me een hele hoop gedoe en geregel als ik zelf naar de kine kan rijden. De afhankelijkheid van anderen vind ik ook een heel moeilijk iets. Ik ben er al een aantal keer tegenaan gelopen. Dat is een schrijven (of een boek 😉) op zich. Ik kan al een deel van dat ‘boek’ wat kwijt in mijn lessenreeks ziektesymboliek dat ik momenteel aan het geven ben.

Ik voel ook dat ik vanuit deze ervaringen met nog meer passie en gedrevenheid die natuurlijke mogelijkheden en wegen met zoveel mogelijk mensen die het willen horen, wil delen. Ik maakte dan ook eindelijk eens werk van een pagina op mijn website waarop ik je meer deel over het grote veld van mogelijkheden van de essentiële oliën. Werken met essentiële oliën is pure plantgeneeskunde. In de zeer letterlijke zin van het woord. Planten zijn dan ook de basis van de geneeskunde. Kan je begrijpen dat het vak ‘plantkunde’ al lang niet meer in het curriculum van de opleiding geneeskunde zit? De werking van de plant vormt trouwens ook de basis voor het maken van synthetische medicatie waarbij ze de werking van de plant nabootsen. De chemische formule kan je pattenteren. De plant uit de natuur niet. Werken met planten is dus niet zomaar ‘een beetje ondersteunend’. Essentiële oliën zijn niet zomaar wat lekkere geurtjes die je kan verstuiven. Ze doen zoveel meer en werken zoveel krachtiger dan we mogen geloven.

Meer leren hierover? Je vindt op mijn webpagina een gratis online introductie die je kan bekijken wanneer jij dat wilt.

vind de webpagina hier

Hoor je het me graag live vertellen? Maandag 23 juni geef ik nog eens een live introductie in Marke (19u-21u), bijdrage hiervoor bedraagt 15 euro. Inschrijven kan via een mailtje naar barbele@compagnonderoute.be

Binnenkort maak ik ook nog opname over welke oliën en supplementen ik concreet gebruik binnen mijn herstelproces. Deze komt dan ook op de webpagina te staan.

Voila, ’t Is een lang verhaal geworden.

En ’t verhaaltje is nog niet uit.

Maar voor nu en voor jullie laat ik het hierbij.

Herstellende lente-groet,

Barbele