Een ervaring een ervaring laten zijn

 

Nog eens een video…

Waarin ik deel over….

– waarom ik me vaak niet veilig voel in een context van coachen en therapeuten.

– een ervaring gewoon een ervaring laten zijn

– hoe sterk de thema’s narcisme/psychopathie/gaslighting blijkbaar naar boven/aan de oppervlakte komen in vele mensen/levens/relaties en in de wereld.

Hierbij, voor wie er wat aan kan hebben…

We leven in tijden waarin we allemaal uitgenodigd worden om heel dicht bij onszelf te komen/blijven en ons eigen pad te (blijven) gaan, om onszelf te respecteren, om ons hart te volgen…

Tegelijk leven we in tijden waarbij we heel makkelijk en snel het contact met onszelf verliezen. Tijden waarbij een bedacht en aangeleerd pad wordt opgedrongen en ons hart volgen op vele manieren wordt ontmoedigd of zelfs wordt gesabotteerd…

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Even op stap ;-) met mijn broer Willem en zijn skateboard

Afbeelding
  Hieronder zie je een foto van mijn broer Willem.  Dit beeld van ‘Willem met/op  zijn skateboard’ kan ik me nog heel levendig herinneren. Willem zette zijn  eerste stapjes pas wanneer hij 22 maand  was. Tot grote ongerustheid van Kind & Gezin en onze buurvrouw Margrietje. Ze dacht dat hij nooit zou kunnen stappen. 🙈 Willem probeerde inderdaad niet te stappen voor zijn 22 maand. Ook al zag hij als ‘zesde in de rij van negen’ genoeg voorbeelden rond hem heen stappen 😊. Hij was er gerust in. En mijn ouders gelukkig ook. Willem voelde helemaal niet de behoefte op te leren stappen vanuit dat constante vallen en opstaan-proces. Nee, Willem had zijn skateboard waar hij overal mee kwam. En veel rapper dan dat hij zou proberen stappen. Ik zie het nog voor mij. Plat op zijn buik op zijn skateboard en met zijn ene voetje duwde hij zijn skateboard vooruit en zo kwam hij overal. Zelf de trappen op en trappen af. Waarom zou hij proberen stappen als je ook met...
Meer lezen

De boeken neergelegd

  Ik zit in een periode waarin ik heel veel aan het afronden, afsluiten en loslaten ben. Van hieruit kom ik als vanzelf in nieuwe ruimte, nieuwe flow, nieuwe inspiratie, nieuwe mogelijkheden… terecht. Maar niet zonder dat  het door-voelen van het afronden hier en daar wel wat pijnlijk aan-voelt … Zo heb ik vorige week  eindelijk een slapende vennootschap ontbonden . Een vennootschap die ik 7 jaar geleden ‘oprichtte’ als managementvennootschap. Dit was gekoppeld aan het oprichten van de vennootschap van Compagnon de route, toen nog met een vennote. Een  vennootschap waar er bijna niets in en mee is gebeurd . Het meest ‘spectaculaire’ dat in en met deze vennootschap gebeurde was het aankopen en afbetalen van onze wagen. Verder niets of bijna niets. Afgelopen 2 jaar werden er welgeteld 2 facturen uitgeschreven, aan mezelf dan nog wel, ttz aan mijn andere vennootschap Compagnon de route 😊 Een vennootschap die dus bijna niets opbracht en vooral heel veel kostte. Een venn...
Meer lezen

Ongewoon gewoon

Afbeelding
  Of ik vaak yoga doe? Nee, dat doe ik eigenlijk nooit. Al doet mijn rug wat rekken, strekken en draaien me af en toe wel goed  Of ik vaak mediteer? Nee, ook dat doe ik eigenlijk nooit. Vanuit mijn dagdagelijkse leven met bewuste – en af en toe ook minder bewuste ;-) – aandacht leven, word ik daar niet toe ‘uitgenodigd’ of door ‘aan-gesproken’. Of ik vaak ademhalings-werk doen? Ook niet. Zelfs met mijn gevoeligheid voor astma niet. Af en toe bewust uit-ademen. Dat doe ik wel. En vooral niet teveel dingen onbewust in-ademen of ‘in mij’ laten komen…. Mijn adem niet ergens ‘halen’, maar gewoon door mij laten stromen. ‘Adem-halen’, wat een vreemd ‘concept’ toch. Waar zou ik die dan moeten ‘halen’? … Of ik vaak bepaalde rituelen of ceremonies volg? Nee, ik voel me er niet door aangesproken. Enkele jaren geleden volgde ik eens een zweethutceremonie. Ik weet niet precies waarom, maar ik hou daar een dubbel gevoel aan over. Ik werd in elk geval niet ‘getrokken’ naar ‘meer va...
Meer lezen